Medischdosssier

Jullie dachten toch niet dat ik werkelijk mijn hele medische dossier online zou zetten he..;-)

Het ongeluk

De datum 9 september 2006 is een datum die ik niet snel zal vergeten..

Ik fietste samen met mijn zusje op weg naar de verjaardag van een van mijn beste vriendinnetjes toen ik werd aangereden door een auto en met een snelheid van meer dan 50 km per uur werd ik geraakt. Ik heb de auto nooit aan zien komen ik heb het alleen gevoeld. De eerste ogenblikken kon ik alleen maar bedenken dat dit een grapje was, dat ik het niet leuk vond en dat het moest stoppen. In het moment daarna heb ik werkelijk gedacht dat ik doodging en geloof mij ik heb geen leuk Disney filmpje van mijn leven voorbij zien flitsen. Toen ik uiteindelijk op het asfalt belandde en daar doodstil lag, te bang om mijn ogen te openen. Op dat moment heb ik mijn zusje horen gillen want zij heeft mij meegesleurd zien worden met de auto, door de lucht zien vliegen en vervolgens doodstil op het asfalt zien liggen, met de gedachte dat ik dood was. Die gil van mijn zusje hoor ik nog wel eens. Op het moment zelf wilde ik eigenlijk gelijk weer opstaan, want dat wat er gebeurd was kon echt niet de bedoeling zijn. Ik baalde van mijn broek en topje die stuk waren en vroeg mij af waar mijn fiets was (die heb ik trouwens nooit meer gezien). Ik mocht niet opstaan en door het ambulance personeel werd ik ingesnoerd en vastgemaakt, nekkraag om de hele rambam. In de ambulance heb ik nog mijn zaakjes geprobeerd te regelen, vertellen aan Bente dat we later op haar verjaardag zouden komen (ik was ervan overtuigd dat ik die avond gewoon weer kon feesten), en mijn ouders gebeld die een etentje hadden..

De eerste hulp

medisch dossier wanderlotje

In het ziekenhuis werd mij duidelijker dat het allemaal toch wat erger was dan ik oorspronkelijk dacht. CT scan, foto’s en ik mocht nog steeds niet bewegen wat problematischer begon te worden want ik moest ontzettend naar de wc.. Na alle uitslagen werd duidelijk dat ik voorlopig helemaal niet meer mocht staan. Een gebroken ruggenwervel, zwaar gekneusd stuitje en enkelbanden. Ook mijn voet had een flinke optater gehad en daar heb ik uiteindelijk een Torsi syndroom aan over gehouden. Volgens de arts had ik ongelofelijk veel geluk gehad, want een aanrijding van een auto met meer dan 50km per uur staat gelijk aan een vrije val van 10 meter. Wellicht heb ik toch een beetje super powers. Ik heb mij die hele avond heel groot gehouden, geen traan gelaten en was vooral ook bezorgd om mijn zusje maar toen mijn ouders de eerste hulp op kwamen brak ik, voelde ik eindelijk de pijn en mezelf veranderen in een klein meisje. Ik ben ’s avonds laat naar een afdeling in het ziekenhuis verhuisd want er moest een korset aangemeten worden en dat kon pas op maandag, ik moest dus een paar nachten blijven. Die avond daar op de afdeling heb ik mij nog nooit zo alleen en verlaten gevoeld, diepe ellende, lag ik daar in mijn eentje, mocht niet bewegen had heel veel pijn en op dat moment realiseerde ik mij nog even extra wat er allemaal was gebeurd.

Het ziekenhuis

De dagen daarop bestonden uit veel pijn en ook spierpijn, in mijn buik want het enige wat ik mocht bewegen was mijn hoofd en als je de hele dag je hoofd optilt wauw, spierpijn! Het niks mogen en kunnen en compleet afhankelijk zijn is niks voor mij. Jezelf niet eens kunnen en mogen wassen, dus gewassen moeten worden door een zuster is helemaal niet zo leuk als ze in de Hollywood films doen voorkomen. Na 2 dagen in bed te hebben gelegen werd er een korset aangemeten. Ik mocht eindelijk opstaan, 3 passen lopen en mezelf vasthouden aan twee ijzeren palen en twee mensen van de gipskamer mij in laten gipsen. In theorie was dit een eitje geweest.. De praktijk was net even anders,

Medisch dossier

na drie minuten rechtop staan begon ik te trillen, werd het zwart voor mijn ogen en kon ik niet meer. Wat een ellende om je zo zwak te voelen dat je niet eens 3 min rechtop kan staan. Gelukkig mocht ik die avond met mijn korset naar huis! Whoop whoop! Al zal ik maar gelijk bekennen dat het helemaal niet zo spannend was, want ik kon helemaal niks. Alles deed zeer en mijn lichaam was letterlijk op, dit was ik helemaal niet gewend. Ik heb mij nog nooit zo zwak en slecht gevoeld als in deze periode.

Revalideren

Na zes weken mocht het korset eraf, ik ging ervan uit dat de pijn langzaam minder zou worden en dat ik dan gewoon weer door kon met mijn leven. Nou wil ik niet dramatisch doen, maar niks was minder waar. De pijn is nooit meer over gegaan en is op sommige momenten zelfs vele malen erger en na veel onderzoeken en therapieën is gebleken dat twee van mijn ruggenwervels zijn ingezakt, afgeplat. Waardoor zoals mijn fysio het altijd uitlegt: ‘ 2 van jou ruggenwervels, zeg katrollen werken niet zo goed meer. hierdoor moet de rest harder werken om dat op te vangen en dat lukt ze niet waardoor alles stijf wordt en heel veel zeer doet.’ Er waren zelfs dagen dat elke ademhaling zeer doet, ik door mijn been heen zak en langer dan een halfuur rechtop zitten geen optie is. Dit is eigenlijk nooit meer verbeterd. Ik heb altijd pijn in mijn rug er zijn dagen dat het heel erg is en er zijn dagen dat het ‘normaal’ is. Al is pijn helemaal niet normaal en gun ik het helemaal niemand! Ik heb een hoop specialisten en verschillende therapieën geprobeerd, allemaal hadden ze vooraf de beloofde oplossing en uiteindelijk werd ik toch weggestuurd met de tekst: ‘we kunnen niks meer voor u doen’. Elke keer je hoop de grond in geboord zien worden is zo ontzettend vermoeiend en frustrerend dat ik dat niet meer doe, die energie steek ik liever in iets waarvan ik wel weet dat het werkt. De teleurstellingen kan ik letterlijk niet meer aan, teveel teleurstellingen gehad.

Blijven vechten

Ik ben daarom veel gaan trainen, ben mijn rug sterker gaan maken zodat ik het allemaal beter aankon. Dit doe ik nog steeds, mijn rug is nog nooit zo sterk geweest maar doet nog steeds evenveel zeer. Naast het trainen heb ik ook een arsenaal aan pillen en medicijnen, ik gebruik ze liever niet maar op sommige momenten is dat het enige wat mij erdoorheen helpt en ben ik echt heel blij dat ze er zijn! Mijn WD 40 roep ik wel eens grappend (soort smeerolie)!

wanderlotje medisch dossier

Er zijn namelijk momenten dat ik wel kan huilen van de pijn, dat ik er wakker van lig, dat ik mij geen houding meer weet en dat elke ademhaling mij letterlijk steken bezorgt, maar ik blijf positief! Ik blijf doorgaan want zielig op de bank liggen daar los ik helemaal niks mee op en wordt ik ook niet gelukkig van. Ik heb er dus voor gekozen om te vechten! Natuurlijk ben ik nog steeds wel eens verdrietig, baal ik en wordt het mij allemaal even teveel. Dan trek ik mezelf even terug, ben ik even heel verdrietig, scheld ik, huil ik even heel hard en vervolgens pak ik mezelf weer bij elkaar en ga ik door!

Reuma

Alsof het nog geen feestje genoeg was in mijn lijf kreeg ik in 2013 opeens gewrichtsklachten in mijn handen, en voeten. Mijn voeten deden zoveel zeer dat ik liever niet meer wilde lopen, eerst dacht ik dat het lag aan de slechte demping van mijn sportschoenen. Dus ik nieuwe sportschoenen kopen maar dit hielp niks, dus ik sleepte mezelf naar de huisarts en hij testte mij op Reuma. Daar kwam niks uit, dat was het niet. Dan maar eenmedisch dossier wanderlotje periode iets rustiger aandoen, dit was geen succes. Ik ben een vrij actief persoon en rustig aan doen en stilzitten vind ik zo moeilijk en de pijn werd er niet minder van. Toch maar teruggegaan naar de huisarts, die mij doorverwees naar de reumatoloog. Na een bloedtest was het wel duidelijk: Reumatoïde Artritis. Er zijn twee reuma markers in je bloed, huisartsen testen er vaak maar eentje en daarom was het bij mij eerder gemist. Reuma, dat was mijn kerstkado voor mezelf in 2013.

Nou heb ik helemaal niks met kerst dus dat maakte niks uit maar leuk was anders. Mijn marktwaarde was weer gezakt zei ik grappend. Mijn oma had het ook en het klinkt heel onaardig maar haar handen en polsen wil ik echt niet hebben.. De reumatoloog wilde mij aan een Prednison kuur hebben, dat heb ik geweigerd, kom maar met wat anders want die troep ging mij toch echt te ver (ik weet best nog wel wat van mijn periode als verpleegkunde student). Vanaf dat moment zit ik aan de Methatrexaat injecties, het wordt ook gegeven aan mensen met kanker alleen dan in vele hogere doseringen. Ik zet dus nu al bijna 4 jaar lang elke week een spuit in mijn been slik daarbij een heleboel pillen en wordt ik goed in de gaten gehouden, veel controles. Het verschilt van dag tot dag hoeveel last ik van mijn gewrichten heb. Voornamelijk mijn handen en voeten zijn ‘de problematische’ gewrichten.

Een nieuwe knal

In november van 2018 ben ik opnieuw aangereden.. Jep mijn trackrecords met auto’s zijn niet de beste. Op de snelweg is er een auto vol bij mij achter ingereden. Sindsdien loop ik met constante pijn in mijn nek en hoofd. De welbekende Whiplash. Tot op heden wil deze Whiplash mij nog niet verlaten wat ik ernstig betreur..

Always look on the bright side of life!

De problemen in en met mijn lichaam hebben mij heel heel veel gekost letterlijk en figuurlijk maar ik heb er ook veel van geleerd! Ik ben nog positbright side of life wanderlotjeiever geworden, ik heb leren vechten en ben een nog grotere doorzetter geworden.

Volgens mijn moeder ben ik soms een te grote optimist maar ik ben liever een optimist en miss positivo dan dat ik mij neerleg of buig voor de lichamelijke ongemakken. Ik noem het ook geen lichamelijk beperking maar mijn fysieke uitdaging, want dat klinkt een stuk positiever! Het is mijn lichamelijke uitdaging die ervoor zorgt dat ik net even slimmer moet zijn met mijn energie en ervoor zorgt dat ik net even harder vecht voor wat ik echt graag wil! Want ik heb niks verliezen en alles te winnen!

Ik hoop daarom ook met onder andere mijn verhaal en deze website te laten zien dat je zoveel meer kan dan je denkt en dat lichamelijk ongemakken niet bepalend hoeven te zijn! Zoals Disney zei: If you can dream it you can do it! En ik hoop te bewijzen dat dit waar is!