Schrijven gaat mij vaak makkelijker af dan praten, ik heb nog wel eens last van het fenomeen ‘woordenkots’ en zeg dan alles wat ik denk en voel. Met schrijven kan je er eerst even goed over nadenken en dan heb je nog iets dat heet een delete knop…
In een notendop
Ik ben Lotte van Trigt, geboren in de zomer van 1988 in Haarlem, ik ben een echte mug zoals ze dat noemen. Ik heb een oudere broer, Dirk en een jonger zusje Anne. Allebei zijn het schatjes en zou ik ze voor geen goud willen missen maar vroeger konden we heerlijk kiften of zoals op de foto hiernaast genieten van een koekje. Ik ben niet altijd zo sportief of avontuurlijk geweest, door mijn fysieke uitdagingen is dit zo gegroeid. Ik was vroeger echt een doetje, een meisje-meisje een huppelkutje zoals ik wel eens werd genoemd (ik huppel overigens nog steeds graag). Ik moest op judo om te leren vallen en om wat meer van mij af te leren bijten want elke keer als ik viel was het een hele dramashow.
Ik was geen sportief talent, mijn prioriteiten lagen ergens anders. Voornamelijk bij het lezen van boeken en wegdromen in mijn eigen wereld. Ik ben tot een jaar of 16 echt ontzettend gepest en het lezen van boeken en het wegdromen in mijn eigen wereld was veilig. Hier kon ik niet belachelijk worden gemaakt, worden uitgelachen of erger. Ik sportte wel en ben dat altijd blijven doen maar pas na mijn ongeluk en de diagnose reuma is dit (drastisch)verandert.
Platgereden worden door een auto, denken dat je doodgaat verandert wel het een en ander aan je perspectief. Ik wilde mij namelijk nooit meer zo zwak en slecht voelen als toen in het ziekenhuis en in de eerste periode van mijn herstel. Ik wilde weer sterk worden en in controle zijn over mijn eigen lichaam.
Platgereden worden met een fysieke uitdaging als gevolg
Op zaterdag 6 september 2006 werd ik aangereden door een auto. Ik was samen met mijn zusje op de fiets onderweg naar een verjaardag. Door dat ongeluk brak ik mijn rug. Beter gezegd mijn thoracale wervel 10, ik had een stabiele wervel fractuur. Verder een flinke kneuzing in mijn stuitje en een Torsi syndroom in mijn enkel. Het precieze verhaal van mijn ongeluk is terug te lezen in mijn medisch dossier. Na mijn ongeluk in 2006 heb ik er in 2013 Reumatoïde artritis bij gekregen. Het is een groot feest in mijn lichaam, some people got all the luck zoals ze wel eens zeggen. Deze twee lichamelijke beperkingen zoals ze wel genoemd worden bezorgen mij elke dag een behoorlijke hoeveelheid pijn. Zelf praat ik liever niet over een lichamelijke beperking maar fysieke uitdaging want beperking klinkt mij veel te negatief in de oren en met negativiteit kom je niet zo ver.
Ik heb ervoor gekozen er het beste van te maken hoeveel pijn of ongemak ik ook mag ervaren. Vanwege de pijn in mijn lijf heb ik helaas moeten stoppen met mijn verpleegkunde opleiding, dit was lichamelijk veel te zwaar. Om dit wat beter te kunnen accepteren en verwerken ben ik in mijn eentje op reis gegaan naar Australië en Nieuw-Zeeland waar ik besmet ben geraakt met het ‘wander’ virus en het nog actiever sporten!
Na terugkomst ben ik begonnen met de opleiding sportmarketing. Deze opleiding heb ik in 4 jaar en een soort van met 2 vingers in mijn neus afgerond en ik mag mezelf dus nu sportmarketeer noemen of bachelor in de commerciële economie! Ik ben in het jaar 2015 ook uitgekozen door de Bart de Graaff foundation als een van de bikkels. De Bart de Graaff foundation helpt mensen met een lichamelijke beperking om hun eigen onderneming op te starten. klik dan hier!
Ook Lotte
Het reizen is nog steeds een grote passie van mij want ik vind het heerlijk om nieuwe plekken, mensen en culturen te leren kennen! Het allerleukste vind ik om het sporten en reizen te combineren en tijdens mijn reizen ben ik dan vaak ook zo actief mogelijk! Stilzitten zit niet zo in de aard van dit beestje. Als ik niet kan reizen of sporten sta ik graag in de keuken. Ik vind het heerlijk om te koken, taarten te bakken en diner party’s te organiseren!
Ik ben nog steeds een echte dromer en een echte positieveling en dol op gekkigheid. Ik ben iemand die in zijn bikini in de sneeuw yoga poses doet, in bomen klimt en knuffelt met palmbomen of 150 jaar oude cactussen. Ik hou niet van dagen als nationale pancake dag want voor mij kan het elke dag pannenkoeken dag zijn. Dat soort heerlijkheden moet je niet tot maar 1 dag per jaar beperken! Verder ben ik een diehard Disney believer want willen we niet allemaal die happy ending?
Keep believing!
Het belangrijkste is dat ik jullie maar wat graag wil laten zien wat je nog wel kan doen, dat de hoeveelheid pijn niet bepalend hoeft te zijn in wat je doet in je leven of dat je daardoor je dromen niet moet najagen! So keep believing, I know I will!! En zoals ik altijd zeg: If you can dream it, you can do it!