Gewoon omdat het kan!

Toen ik ruim een jaar geleden al iets hoorde over dit sport evenement van MS Moves waarbij de trappen van de Amsterdam ArenA zouden moeten worden beklommen, was ik hier gelijk voor te porren! Waar ik heel enthousiast wordt van het idee om 5000 traptreden te lopen, kijken veel mensen mij vreemd aan. Uiteindelijk was ik niet de enige gek die deze 5000 treden durfde te bedwingen en zijn er nog drie andere meiden mee gegaan. Die allemaal door hun eigen omgeving ook weer voor gek werden verklaard, over motiveren gesproken…

Het evenement van in de Amsterdam ArenA van MS moves stond in het teken van bewegen en geld op te halen voor de neurologische ziekte MS of Multiple Sclerose. Een aantal jaar geleden ben ik tijdens een opdracht voor mijn studie in contact gekomen met de stichting Mission Summit van Niels van Buren. Niels heeft MS en wilde door als eerste man op de top van de Mount Everest te staan aandacht vragen voor deze ziekte en geld ophalen voor MS. Eind mei stond hij op de top van de hoogste berg van de wereld. Ik ben altijd heel begaan gebleven met het doel van Mission Summit en de activiteiten blijven volgen en promoten.

Challenge your limits!

Toen het evenement dan ook echt zou gaan plaatsvinden in de ArenA, wilde ik perse meedoen. Als Niels met MS de Mount Everest kan beklimmen en als mijn oma, die mij en mijn zusje niet meer uit elkaar kan houden, maar wel nog kilometers kan wandelen. Dan kan ik die 5000 traptreden met mijn reuma en mijn twee ingezakte ruggenwervels ook wel beklimmen! Ik wil hier absoluut niet mee zeggen dat bepaalde lichamelijke beperkingen minder erg zijn. Maar voor mij is dit wel een motivatie, zoals ik eigenlijk alle sportieve uitdagingen graag aanga. Gewoon om die grens op te zoeken en mezelf er aan te herinneren hoe sterk ik kan zijn. Het is zoals de uitspraak zegt: ‘Don’t limit your challenges, challenge your limits! Het kan helpen om bepaalde dingen in perspectief te zien. Nu kan ik soms koningin zijn in het wegwuiven van mijn pijn en lichamelijke ellende, maar soms is het ook goed om te kijken naar wat je wél kan, en je daarop te focussen in plaats van te focussen op wat je niet kan.

Samen met drie andere meiden van de bootcamp heb ik me ingeschreven bij het team van Mission Summit. Ik heb nog geprobeerd om meer mensen mee te krijgen (leden van de sportschool en collega’s) en er quasi grappend bij gezegd dat je dan 5000 treden lang naar de billen van andere deelnemers kon kijken. Maar aangezien skip leg day onder veel collega’s een vaste prik is, waren ook de billen van de vrouwelijke deelnemers niet genoeg motivatie om mee te doen, heel apart!

Blijven ademhalen

Met zijn vieren gingen we dus uiteindelijk richting de ArenA. Daar aangekomen voegden we ons bij de rest van het team van Mission Summit en kon de pret beginnen! Onderweg zei ik dat ik wel hoopte dat alleen het aantal traptreden omhoog geteld zou worden. Het empire state building heeft 1576 treden dus dan zou je drie keer de empire state building op moeten rennen, en dat leek mij wel wat! Bedoel naar beneden lopen telt niet.. Toch? Daar aangekomen kwamen we tot de conclusie dat het 5000 treden zowel op als af was, maar dat mocht de pret niet drukken.

In groepjes van vier mochten we uiteindelijk vertrekken. De eerste paar trappen gingen als een trein en konden we als groepje goed bij elkaar blijven. Na de eerste pauze had ik een lekker tempo te pakken en wilde ik dit graag doorzetten dus heb ik de rest van de meiden een stukje achter mij gelaten. Op de trappen zelf was inhalen verboden, te smal. Dat was op sommige punten wel heel erg jammer. Als ik achter iemand zat die zich letterlijk naar boven moest slepen, maakte dat het lopen voor mij zelf ook lastiger. Lopen in je eigen tempo of dit nu hardlopen, heuvel op of trap op is, werkt toch het beste.‘ Blijven ademhalen’ is echter het belangrijkste, dan komt de rest vaak vanzelf goed.

Na 33 minuten en 21 seconden stond ik weer op het veld en was ik gefinished! (stiekem had ik nog wel een rondje willen maken..) Een kwartiertje later waren ook de andere meiden met wie ik gestart was allemaal binnen en konden we vieren dat we het toch maar weer even gedaan hadden!

Absoluut geen local hero, maar tien jaar geleden had ik nooit gedacht dit te kunnen, dus sprookjes bestaan!

Gewoon omdat het kan!

De organisatie van MS Moves organiseerde het evenement dit jaar voor het eerst en heeft dit naar mijn mening super goed gedaan. Ik vond het een heel leuk evenement met deelname mogelijkheden voor iedereen, je kon namelijk ook 750 of 2500 treden doen of gaan bootcampen. Mensen van verschillende niveaus van fitheid (ook mensen met MS) liepen mee. MS moves; het woord zegt het al; bewegen voor MS en dus ook met MS.

Iedereen doet mee aan zo’n evenement vanwege een andere reden. Voor mij is het een simpelweg omdat ik het nog wel kan! Ik ben geen ‘local hero’ maar het is voor mij wel een soort herinnering dat ik dit nog wel kan. Het had namelijk tien jaar geleden ook heel anders af kunnen lopen. Daar wordt ik dankzij de pijn nog dagelijks aan herinnerd, maar daardoor ben ik extra blij met alles wat ik nog wel kan! Soms bestaan sprookjes wel, want toen ik tien jaar geleden uit het ziekenhuis kwam en nauwelijks op mijn benen kon staan, had ik niet gedacht dat ik dit soort sportieve uitdagingen nog tot zo’n goed einde zou kunnen brengen. Geloof me, dat geeft een verdomd machtig gevoel en wil ik zo vaak mogelijk blijven ervaren!