Do overs

Afgelopen weekend heb ik mijn deelname aan twee eerdere evenementen opnieuw mogen doen en had ik dus de mogelijkheid op een zogenaamde Do over, wie wil dat nou niet in sommige gevallen! Kleine trip down memory lane… 2 jaar geleden liep ik mijn allereerste hardloopwedstrijd of evenement persoonlijk nog een beetje moeite met het woord wedstrijd want ik ben geen topsporter. Mijn eerste loopevenement was de Grachtenloop in Haarlem.. Ik was vroeger echt geen hardloper vond het niet eens leuk voordat ik mij voor dit evenement inschreef, had ik welgeteld 1 keer hardgelopen met mijn ex.. Moet wel zeggen dat tijdens de eindsprint ik hem er toen had uitgelopen (dat zal onze relatie ook wel geen goed hebben gedaan.. 😉 ) Maar ik liet mij dus overhalen voor mijn eerste loopevenement, wel 5 km want tien vond ik veel te ver. Ook toen was ik al enigszins ambitieus en daar moest dus een doel aan verbonden worden.. In 20 minuten riep ik toen heel hard! Wist ik veel dat dit redelijk onmogelijk was… Navraag bij een vriend van mij werd ik alleen maar meer aangemoedigd. Is wel pittig Lot, maar dat is wel te doen hoor! Dus daar gingen we voor, Maud en ik trainen voor die 5 km. Volle bak, heb ik geloof ik 6 keer die 5 km gelopen en ik kwam nooit in de buurt van de 20 min maar ik hield moed… Die 20 min heb ik uiteindelijk ook niet gehaald, ik liep mijn allereerste 5 km in 22 minuten en 39 seconde. Nu twee jaar later was het plan om dit te verbeteren! Tegelijkertijd realiseerde ik mij ook dat ik nu al bijna 11 jaar lang elke dag pijn in mijn lijf heb..

 Slik momentje

De dag voorafgaande aan de Grachtenloop knalde ik er nog een lekkere HIIT workout uit want rust is toch wel mijn achillesheel zogezegd. Daar in Middenduin had ik even mijn realisatie momentje.. Dat ik al bijna 11 jaar elke dag met veel pijn in mijn lijf rond loop.. 11 jaar is best een lange tijd. Ik sta er bijna nooit bij stil en druk het heel vaak weg, denk er niet aan, maar heel soms steekt het dan toch even de kop op. Het stellen van doelen zoals dus het verbeteren van mijn PR op de 5 km helpt mij ontzettend om door te gaan en er niet teveel bij stil te staan, maar er zijn nog steeds momenten dat ik even moet slikken. Dat ik baal van mijn lichaam en de pijn die ik dagelijks voel en dat ik het liefste even wegkruip en niks meer wil voelen. Wetende dat dit geen optie is, liet ik de tranen even de vrije loop om vervolgens mijn timer aan te zetten en gewoon even mezelf keihard te verliezen in een workout. Want dat is wat ik soms naast het wegkruipen of een knuffel ook zo hard nodig heb! Ik riep al weken dat het dus mijn plan was om mijn PR op de 5 km te verbeteren maar iets zeggen en het ook echt doen zijn toch wel twee verschillende dingen al moet ik zeggen ik ben een dame van mijn woord..

Standje doodgaan

Eerlijkheid duurt het langst en ik was toch wel een klein beetje zenuwachtig wat als die grote mond van mij nu eindelijk eens een keer groter was dan ik zelf.. Ik was gelukkig niet alleen en Frans zou mij helpen mijn PR te verbeteren (held!). Al het goeie advies overboord gegooid want toen het startsein klonk startte ik alsof ik op de vlucht was voor de politie.. Ik hield dit tempo niet heel lang vol dus volgende daarna braaf mijn haasje Frans. Het ging best wel prima, ik was lichtelijk aan het doodgaan op dit tempo maar ik moest er wat voor over hebben no pain no gain zogezegd. Bij 4 km moest ik alleen door.. Frans kreeg last van zijn blessure en liep zo charmant mogelijk verder. Het voordeel van een ’thuiswedstrijd’ is dat ik precies wist hoe ver ik nog moest en aangezien ik mijn overwinning rook ging ik vol vaart door.

De Finish kwam al snel in zicht en ja hoor volgens mijn eigen verwardeGarmin had ik een nieuw PR gelopen (arme horloge was helemaal van slag en heeft het eerste gedeelte gemist) maar met een Chiptijd van 22.13 had ik er toch echt 26 seconde vanaf gelopen.. Stiekem had ik dat gat graag groter gezien maar het schijnt leuker te zijn om er elke keer iets vanaf te knabbelen dan in een keer een grote hap te nemen. De gulzigaard die ik ben geloof daar dan maar in! Daar mocht wel een drankje op gedronken worden en dat hebben we gedaan! Eentje maar want de volgende dag stond er gewoon een duurloopje van 20 km op de planning!

Stairbuddies

De tweede trip down memory lane was het traploop evenement in de Amsterdam Arena of zoals deze betonnen bunker tegenwoordig heet het Johan Cruyff stadion! Traplopen voor het goede doel namelijk, een wereld zonder MS! Of zoals ik het ook wel grappend noem, legaal kontjes kijken.. Ik ben altijd wel te porren voor een sportieve uitdaging en zoals ik al eens beschreven heb, ik ben zo blij dat ik dit nog wel kan en voor mensen met MS is dat niet vanzelfsprekend dus ik zet met liefde mijn reumapootjes in voor MS! Met drie andere karmapunten sparende personen die ook wel kontjes wilden kijken gingen wij op weg op zondagochtend. Ik moest toegeven ik had lichtelijk zware beentjes na vrijdagavond en een duurloop van 20 km in 1 uur en 42 min maar ik had er zin in! Wij gingen met z’n vieren voor de extreme challenge 6500 traptredens, ik ben nou eenmaal dol op extremen! Voor dat we mochten natuurlijk even de foto’s maken zonder dat we bezweet waren want dat zou het zeker weten worden. We werden met z’n alle naar een apart startvak geleid en gewaarschuwd het is geen wedstrijd doe het in je eigen tempo… Gelukkig is mijn tempo altijd een soort van wedstrijd tempo want ik wilde wel weten hoe snel ik dit zou kunnen doen…

Een trip down memory lane kan ook heel goed uitpakken, trillende beentjes en mooie nieuwe herinneringen!

Kontjes kijken

In kleine groepjes mochten we starten ik was spierwild en startte in het groepje haantje de voorste.. Ik heb mij alle 6500 tredens door niemand laten inhalen en alleen maar mensen ingehaald en binnen 36 minuten en 29 seconde stond ik weer beneden op het veld. Niet van de trap af gevallen, flink wat vocht verloren onderweg en toch lichtelijk wat trillende beentjes! Na 45 min was iedereen van ons stairbuddies/karma punten sparende groepje beneden en konden we onze trillende beentjes vergelijken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik weinig kontjes heb gekeken onderweg want dat is dan een nadeel van de voorste zijn er loopt niemand voor je en om het struikel risico niet te groot te maken heb ik heel braaf naar de traptredens gekeken. Ik heb de organisatie nog wel even ingefluisterd dat ik een challenge van 10.000 tredens ook wel zou zien zitten dus ik heb goeie hoop voor volgend jaar!

Al met al kan ik spreken van een lekker weekend en een trip down memorylane hoeft dus helemaal niet vervelend te zijn want kan dus ook weer zorgen voor nieuwe herinneringen en je doen realiseren dat pijn ook een extra motivatie kan zijn!