Marco zong vroeger dromen zijn bedrog.. Maar ik kan je zeggen dat er toch een droom is uitgekomen en hoe! Al vanaf de allereerste keer dat ik over de triatlon sport hoorde wilde ik meedoen aan het WK Ironman op Hawaii en ik heb deze droom waargemaakt! We zijn inmiddels een iets meer dan een maand later, het kadaver was hersteld maar maant mij nu weer tot rust. Het ideale moment om eindelijk mijn gedachten over die fantastische dag op 14 oktober de wondere wereld van het world wide web in te slingeren.
no time to waste
Zaterdagochtend 14 oktober, al voordat de wekker ging was ik wakker. Want vandaag moest het gebeuren. Het ochtendritueel voor de de aanvang van een wedstrijd zit er inmiddels behoorlijk ingebakken. Drie kwartier nadat de wekker ging zaten we in de auto op weg naar de start en transitie zone voor de laatste voorbereidingen. Het was nog helemaal donker en de zenuwen waren al lichtelijk voelbaar. Eenmaal in de transitie zone, bidons op mijn fiets, eten in de bakjes en in de rij voor de Dixies. Dat verandert nooit.. Er zijn altijd Dixies te kort net zoals dat er in de spits altijd asfalt te kort is. Gelukkig kon ik met mijn ongeloofelijke charme een aantal plaatsen opschuiven zodat ik precies op tijd in mijn startvak stond. mijn wave startte direct na de pro triatleten, beter kon het eigenlijk niet. Vanaf de kant hoorde ik het kanon het daar gingen de prof’s!
Let the games begin
Daar wachtend in het startvak, ging er een hoop door mijn hoofd. Muziek werd gedraaid en daar kwamen toch een klein beetje de emotionele gevoelens en de ietwat natte netvliezen, het was zover. Zo lang van gedroomd en nu was dat moment hier. Heel veel tijd om daar verder bij stil te staan had ik niet want ik moest het water in, 100 meter zwemmen richting de startlijn en daar lagen we dan te wachten. Als opgefokte racepaarden proberen zo dicht mogelijk bij de lijn te liggen en gespannen te wachten. Het startschot klonk en ik was weg! Als spierwilde dolle mina’s ging de hele groep van start. Ik moest in het begin even mijn plekje zoeken maar die had ik al snel gevonden, net als mijn zwemslag. Ik werd af en toe een beetje gesandwiched tussen de andere dames maar dat is te verwachten en niet wereldschokkend. Het zwemmen voelde goed en ging als een speer. Ik lag in een mooi groepje en voor ik het wist was ik bij het keerpunt en kon beginnen aan de weg terug. Ik raakte alleen mijn mooie groepje kwijt en voelde gelijk dat ik langzamer aan het zwemmen was. De stroming tegen zal ook niet geholpen hebben.. Gelukkig kwam het eindpunt steeds dichterbij en uiteindelijk had ik weer vaste grond onder mijn nu iets meer poezelige voetjes. De tijd op mijn horloge verbaasde mij! 1 uur en 17 min en dat in een non wetsuit swim, dat was niet slecht voor iemand die nog net niet verdrinkt soms.
The bike part
Drie verschillende vrijwilligers trokken mij op het droge, snel onder de douche, swimskin uit, tasjes pakken en klaarmaken om de fiets op te gaan. Twee vrijwilligers kwamen naar mij toe, hielpen mij met mijn schoenen aantrekken en tegelijkertijd smeerden ze mijn benen en onderarmen in met zonnebrand. Heerlijk om zo geholpen te worden met ‘aankleden’. Vervolgens vol vaart richting de fiets en de transition uit. Het begin van het fiets parcours zijn wat een heen weertjes en wat lusjes en ook gelijk wat ‘lekkere’ klimmetjes. Het omschakelen van het zwemmen naar het fietsen was even wennen. De temperatuur is goed voelbaar, dus ik moest opletten dat ik mezelf niet gelijk opblaas. Gelukkig had ik snel een fijn candans te pakken, had ik Tijn kunnen spotten en gelijk wat mensen kunnen inhalen vervolgens vloog ik de Queen Ka’ahumanu highway op, op weg naar Hawi. Dit fiets parcours is ideaal voor de tijdrit fiets er zitten heel weinig bochten in, het is zoals de Duitsers zeggen: ‘immer graden aus’. Dus dat is wat ik deed, hoofd omlaag blijven trappen en goed drinken, koelen en blijven eten. Het was erg rustig op het parcours en ik bleef lekker mensen inhalen, en heuvel op heuvel af fietsen want het is geen meter vlak. Onderweg flink geoefend op het Shaka handgebaar (de Aloha begroeting) De kilometers, lava velden en mooie uitkijkpunten vlogen voorbij. Twintig kilometer voor het keerpunt in Hawi hoorde ik de helicopters en zag ik de eerste auto voor de eerste vrouw rijden. Super gaaf om de allerbeste pro’s te zien fietsen en mijn fiets voorop te zien rijden! Klein kippenvel momentje..
De laatste kilometers richting Hawi gaan alleen maar omhoog eenmaal in het kleine dorpje aangekomen, keren bij het pionnetje en weer terug fietsen richting Kailua. De zijwind viel gelukkig mee dus ik zat met iets minder samen geknepen billetje op mijn zadel in de afdaling dan eerder die week. Het begon steeds warmer te worden en heuvel op, en uit de wind voelde het echt alsof je gekookt werd. De weg terug was toch zwaarder dan heen, het lijf begon tegen te sputteren. Ik merkte dat ik mijn voedingsschema niet helemaal kon uitvoeren zoals zou moeten, kreeg het eten maar moeilijk weg en als ik at wat ik moest eten begon mijn maag op te spelen. Maar blijven lachen en trappen en de wisselzone kwam steeds dichterbij! Vlak voordat ik de wisselzone in reed zag ik Tijn weer en uiteindelijk in 5 uur en 28 min waren ik en mijn fiets binnen! Eindelijk onder de 5,5 uur!
The last part..
Als omaatje stapte ik van mijn fiets af, rende ik naar mijn tasjes liet ik mij weer aankleden door de vrijwilligers. Of ik ook een koude handdoek wilde en ijs? Mijn gevoel voor humor was ik nog niet kwijt want ik zei tegen ze: ‘give me the full treatment’. Goed verzorgd en vol goede moed rende ik de wisselzone weer uit en begon ik aan mijn marathon. Het was genieten wat een sfeer! Dat had ik de hele dag door al gemerkt maar nu tijdens het rennen ga je minder snel, en kan je iets meer contact maken met mensen. Normaal neem ik net als tijdens het fietsen tijdens het rennen ook mijn pijnstillers. Maar de Reumatoloog raadde mij dat dit keer af vanwege de hoge temperaturen en dat mijn lever en nieren die extra belasting van de pijnstillers er niet bij kon hebben. De eerste kilometers gingen snel voorbij ik bleef glimlachen en zwaaien koningin Maxima op koningsdag was er niks bij. Ik kreeg veel complimentjes over mijn glimlach en ik genoot echt van dit laatste gedeelte van de wedstrijd. Heen en terug over Ali’i drive en na 15 km weer de Queen Ka’ahumanu highway op. Tijn weer gespot met duimpjes omhoog want ik voelde mij nog steeds koningin te rijk!
Ik ben geen Einstein maar ik was toch een beetje aan het rekenen, als ik zo door bleef rennen zou ik een nieuw persoonlijk record hebben en eindelijk onder die 11 uur komen. Maar de kilometers op de snelweg hakte erin, ook hier geen meter vlak, saai en de een na de ander zag ik over zijn nek gaan steundend op de vangrail. Na 20 km legde mijn maag een bankschroef aan inclusief flinke steken en krampen en moest ik echt wandelen. Ik zag mijn eind tijd van onder de 11 uur langzaam verdampen in de middagzon. Maar ik had mezelf vooraf 3 doelen gesteld. Racen zo hard als ik kon, blijven lachen en genieten van de race en vooral niet al seen zombie over de finish komen. En als laatste voor het donker binnen zijn.
Ook rennend afwisselend met wandelen en een dixie bezoek gingen de kilometers nog steeds voorbij. En na het welbekende Energy lab mocht ik weer via de Queen Ka’ahumanu highway terug richting de finish! Terwijl ik naar de finish liep, kwamen er nog steeds mensen binnen op de fiets.. Ik was zo blij dat ik richting de finish mocht.
De laatste paar heuvels en complimenten over mijn glimlach en vol vaart denderde ik uiteindelijk Palani road af, heerlijk voor de bovenbeentjes na 40 km rennen nog even een heuvel af van 15%. Toen ik eenmaal de finish straat inrende met een ondergaand zonnetje in mijn rug heb ik de laatste 400 meter mijn handen in de lucht gegooid vingertjes omhoog en nog breder glimlachen en dat eindsprintje eruit. Made it!! Bij de finish een poging om in mijn handjes te klappen en de derde keer raakte mijn handpalmen eindelijk elkaar. Klappen is toch ingewikkelder na het afleggen van een hele Ironman. Zo blij, dat ik de finish bereikt had, doelen gehaald en in een tijd van 11.11.15 mag ik zeker niet ontevreden zijn. Want dit parcours en omstandigheden zijn niet de gemakkelijkste. Na de finish kwamen er gelijk 2 vrijiwlligers naar mij toe die mij ondersteunde en richting de medailles en mijn spullen brachten. In mijn finish extase heb ik ze wel 100x bedankt. Wat een dag!
That after feeling
Na de finish gelijk dat ‘heerlijke’ stijve, spierpijn vermoeide en tegelijkertijd vol energie gevoel. Ik had nog nooit zo’n grote medaille gezien en ik kan er nog steeds vol plezier naar kijken, I did it! Van de gebruikelijke spierpijn de dagen erna heb ik eigenlijk alleen maar kunnen genieten. Net als van de race zelf. was het jammer dat ik geen PR had.. Ja misschien wel. Maar ik heb me aan mijn beloftes gehouden en enorm genoten. Ik kan mij alles nog herinneren en heb geen zombie walk gedaan.
Voor iedereen die nog twijfelt of ze ooit naar Hawaii willen gaan voor deze race.. Doe het! Het is fantastisch, de sfeer die er hangt, echt wauw! Je wordt door iedereen gefeliciteerd na afloop, voor de race wensen heel veel bewoners je succes als ze je zien fietsen of lopen het is echt heel bijzonder. Ook het racen zonder mannen vond ik heerlijk! Geen stompen of onder water gedrukt tijdens het zwemmen. Geen mannen gehad die 30 km in mijn wiel hebben gehangen met fietsen of achter mij schuilde met rennen. Ik vond het echt genieten voor zover een hele Ironman genieten kan zijn. De vrijwilligers waren echt fantastisch en die zouden bij elke andere race meer dan welkom zijn. Wat een inzet!
Aloha
Hawaii is ook buiten de Ironman echt een aanrader. Het is fantastisch mooi, er is super veel te zien en te doen en voor iedereen wat wils. De natuur is echt beeldschoon en daar hebben wij nog bijna 3 weken ontzettend van genoten! Ook de relaxte sfeer, de Aloha vibe zouden we hier in Nederland nog wat van kunnen leren. Het terug naar huis vliegen na bijna 4 weken was best een beetje pijnlijk.. Wat de pijn een klein beetje verzachtte was dat bij de douane controle de douanier mij herkende, hij had mij op 14 oktober zien racen want de naam Lotte had hij onthouden net als mijn lach die hij ook richting het einde van de marathon spotte. Hij vroeg daar bij de paspoort controle of ik nog tips had want hij was de race director en wilde graag horen of er nog verbeter punten waren. Ik heb daar al glimlachend gezegd dat ik het een fantastische race vond en ik niks zou veranderen dat ik het zo weer zou doen! Dus met alleen maar complimenten voor Hawaii zijn we terug naar het koude Nederland gevlogen!
Nu meer dan een maand later denk ik nog vaak terug aan die fantastische wedstrijd en dat ik ondanks alle lichamelijk tegenslagen een van mijn dromen heb kunnen waarmaken, dat ik mijn kadaver toch zover heb gekregen! Ik blijf nog even nagenieten en kan alvast zeggen dat er nog meer dromen zullen volgen!
2 Reactie's
Chantal
Geplaatst op 17:36h, 02 decemberWauw, wat een mooi en bijzonder verhaal. Zo knap! In deze omstandigheden een straffe tijd neergezet. Gefeliciteerd
Lotte
Geplaatst op 18:06h, 16 decemberDank je wel Chantal! Het was een fantastische race!