Voor degene die mij al een tijdje volgen of mijn verhaal kennen weten dat ik door een aanrijding met een auto twee ingezakte ruggenwervels heb en nu sinds een paar jaar reumatoïde artritis. Absoluut niet het einde van de wereld wel heel erg pijnlijk. Maar wat is pijn precies? Volgens de encyclopedie is pijn: is een sensorische en/of emotionele ervaring veroorzaakt door feitelijke of mogelijke weefselschade of die beschreven wordt in termen van weefselbeschadiging; ergens in het lichaam is een verwonding of dreigt er een te ontstaan. Pijn is subjectief wat betekent dat het voor iedereen anders is en anders kan worden ervaren. Dat ik altijd pijn heb geeft mij niet het alleenrecht op pijn.. Sommige mensen durven tegen mij niks te zeggen over de pijn die zij hebben terwijl dat natuurlijk onzin is. Dat ik altijd pijn heb wil niet zeggen dat, dat van jou of de buurman minder erg is. Heel leuk deze informatie denken jullie nu misschien maar wat moet ik hiermee?? Na mijn marathon van afgelopen zondag en ook al daarvoor krijg ik vaak de vragen als: Wat mij drijft om met mijn lichaam zo actief bezig te zijn, Wat voor gevoel het mij geeft en hoe het sporten mij helpt en als laatste of ik ooit bang ben om afgewezen te worden vanwege mijn ietwat krakkemikkige lichaam. Met dit verhaaltje wil ik daar graag antwoordt op geven.
Wat drijft mij?
Wat mij drijft om een bijvoorbeeld een marathon te gaan lopen? Tijdens het sporten ben ik met andere dingen bezig dan met de pijn in mijn lijf. Het maakt mijn hoofd leeg, zorgt er even voor dat ik andere dingen voel, andere pijntjes. Het zorgt ervoor dat ik niet aan de keren denk dat ik weer op mijn hart ben getrapt of mij in de steek gelaten voel door mensen of mijn eigen lichaam, dan voel ik mij vrij.. Heel eerlijk soms is de pijn gewoonweg niet te verdragen, zo heftig dat ik liever vlucht in een training en daar dan spierpijn of last van heb dan te moeten voelen wat ik voel.. Ik ben liever moe, dood en heb zware spierpijn van het trainen dan van de pijn waar ik niet zelf voor gekozen heb. Ik krijg altijd te horen dat ik zo vrolijk en positief ben en inderdaad ik lach 90% van de tijd maar dit is mede doordat ik dus sport.. Dat ik mijn frustraties kan afreageren en de pijn even kan uitschakelen tijdens het sporten. Vroeger dook ik in boeken, want daar werden mensen niet in elkaar geslagen, belachelijk gemaakt of bedreigd. In boeken kwam altijd alles goed en leefde ze nog lang en gelukkig. Tegenwoordig maak ik mezelf gelukkig door lekker te sporten en voor mezelf op die manier bepaalde zaken op een rijtje te zetten. Zodat als ik klaar ben er weer tegenaan kan. Het even niet meer hoeven voelen en het uitschakelen zijn de belangrijkste drijfveren. Maar ook het feit dat mijn hartslag lekker omhoog schiet, ik gefocust ben op mijn sportieve prestatie geeft mij het gevoel dat ik leef. Je leven aan je voorbij zien flitsen, en geloof mij dat was geen Disney filmpje heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mij levend wil voelen. Het lopen van hardloop wedstrijden en het beklimmen van bergen geeft mij dat gevoel en dat is heerlijk!
Als laatste en misschien wel een van de belangrijkste is dat ik absoluut niet zielig gevonden wil worden, graag ook
aan anderen wil laten zien wat er allemaal nog wel kan, dat je lichaam veel sterker is dan jij zelf denkt. Want zo positief ben ik!
Wat voor gevoel geeft het mij en hoe helpt het sporten mij?
Laat ik beginnen dat ik blij ben dat ik er nog ben, dat ik nog kan lopen. Want volgens de arts had het ook heel anders af kunnen lopen. Ik had verlamd kunnen zijn of twee verbrijzelde benen kunnen hebben. Het mooie is vroeger rende ik echt als Donald Duck, flapperdeplap zeg maar. Tegenwoordig loop ik iets soepeler en krijg ik zelfs af en toe te horen dat het er heel mooi uitziet zelfs nog na 38 km.. Het geeft mij voornamelijk een onoverwinnelijk gevoel, het gevoel dat ik leef. Dat er iets is wat ik enigzins goed kan, geeft mij een levend gevoel. Na afgelopen zondag zit ik nog steeds een beetje op een overwinningswolkje. Ik zal ook nooit roepen dat ik iets niet kan! Want je moet jezelf nooit onderschatten. Ik geloof ook wel in de quote van Pippi: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan. Dat je iets nog nooit hebt gedaan wil namelijk absoluut niet zeggen dat we het niet kunnen.. Anders hadden we nog steeds gedacht dat de aarde plat was.
Buiten het schrijven van leuke stukjes ben ik ook nog sportmarketeer en op school hebben wij in jaar 1 al geleerd waarom sport zo goed te vermarkten is.. Sport is namelijk emotie en daarom hou ik er zo van. Ik ben namelijk een koningin in het uitschakelen van emoties. Zo kon ik bij het 12 km punt afgelopen zondag gewoon net doen alsof er niks aan de hand was met mijn rug. maar thank god laat het mij ook weer wat emoties ervaren buiten het onoverwinnelijke en levende gevoel.
Ik zie het trainen ook absoluut niet als een straf, vind het heerlijk want hiermee vier ik dat ik het wel nog kan! Ook omdat ik mij zo goed kan afreageren. In periode dat het niet zo lekker gaat of ik minder in mijn vel zit is het echt mijn escape. Misschien dat ik daarom ook zo genoten heb van elke training richting Amsterdam want dat was niet mijn beste periode. Ik wil niet zeggen dat ik zonder sporten mijn polsen zou doorsnijden of van een brug zou springen maar in zekere mate redt het mij wel. Het is de goedkoopste therapeut die ik ken, het keeps me sane of zoals ik wel eens zeg het burns af te crazy.. En de overvloed aan pepernoten op dit moment!
Of ik mee wilde doen aan de undateables…
Of ik ooit bang ben om afgewezen te worden?
Deze vraag krijg ik dus echt heel vaak, ik ben zelfs eens gevraagd of ik mee wilde doen aan het programma de undateables, jep serieus! Ik denk dat iedereen wel eens bang is om afgewezen te worden.. Maar ik ben hier heel hard in. Mocht iemand niet bij mij willen zijn vanwege mijn reuma en mijn rug dan heb ik ook liever niet dat dat degene bij mij is. Ik ben absoluut niet mijn fysieke uitdaging maar het is wel onderdeel van mij. Ik moet zeggen het is wel
eens door mijn hoofd is geflitst toen mijn vorige relatie uitging en hij geen antwoord kon geven op de vraag waarom. Het schoot toch even door mijn hoofd, dit werd heel hard ontkent en ik geloof dat. Het blijft lastig want je laat niet gelijk je goed gevulde medicijn kastje zien of vertelt dat je soms huilend van de pijn in je bed ligt, maar trust me I am a catch! Ik was namelijk echt niet van plan om hulpbehoevend te worden.
Ik ben ook absoluut geen zeur, als ik er al over spreek of praat dan kun je er vanuit gaan dat het niet te harden is, en geloof mij de gemiddelde kerel had dan al op de EHBO gezeten..
Ik hoop dat dit iets meer inzicht geeft in mijn beweegredenen om bijvoorbeeld dat pleuris eind te rennen. Ik wil vooral aangeven dat ik een echte goaldigger ben en ondanks alles nooit tegen mezelf zeg dat ik iets niet kan en dat eigenlijk niemand dat moet doen!! Mocht je nog iets willen weten vraag, ik vind het niet erg om erover te praten als er echt iets wil is waar ik geen antwoordt op wil geven dan doe ik dat ook echt niet! Ik deel een hoop maar sommige dingen hou zelfs ik voor mezelf…
2 Reactie's
Margon | notanotherfitgirl
Geplaatst op 17:28h, 19 oktoberIk vind je super stoer! Niet alleen om hoe je ondanks die lichamelijke uitdaging een marathon rent, maar vooral ook om hoe je in het leven staat en dat je je hart volgt. Natuurlijk heb je wel eens mindere (zeg maar gerust k*t) momenten, maar je lijkt evengoed altijd te stralen. En weet je.. Daardoor vind ik dat je best een gelijkenis hebt met Pippi! 😉
Lotte
Geplaatst op 18:54h, 19 oktoberWauw Dank je wel Margon!! Wat super lief van jou om te zeggen! De Piep momentjes heb ik zeker maar de Pippi momenten maken zoveel goed!! Echt heel lief van jou! Mijn hartje blijf ik zeker volgen.. En dat kan ik iedereen aanraden!!