Een van de vele voordelen van een chronische ziekte zijn de vele controles in het ziekenhuis. Minstens drie keer per jaar mag ik mij melden op de poli reumatologie. Meestal heb ik aan het begin van een nieuw jaar een controle, halverwege en tegen het einde van het jaar. Begin februari was ik weer aan de beurt.

Tijd is geld

Mijn afspraak stond in gepland voor half tien in de ochtend, nou was ik om kwart voor elf nog niet binnen geroepen en begon ik een beetje op heten kolen te zitten want ik moest om elf uur op mijn werk zijn.. Fantastisch systeem je krijgt een week van te voren een bericht dat als je niet op tijd komt, je afspraak vergeet deze gewoon in rekening wordt gebracht maar andersom werkt het blijkbaar toch anders. Uiteindelijk mocht ik rond vijf voor elf naar binnen, waarna ik gelijk aangaf dit niet heel prettig te vinden aangezien ik nu te laat kwam op mijn werk en dat zitten in de wachtkamer op zo’n fijne plastic stoel niet bepaald ideaal is voor iemand met twee ingezakte ruggenwervels. Een simpel en snel praatje later mevrouw de dokter liep namelijk achter op schema, het kort bekijken van mijn gewrichten want klachten heb ik helaas weer veel sinds ik terug ben in Nederland. Uiteindelijk stond ik na 10 minuten weer buiten. Met een verhoging van mijn medicijnen, labformulieren en nog meer recepten.  Wauw ik was nog nooit zo snel ergens de deur uitgewerkt waar ik met zo’n onbevredigend gevoel de deur uit was gestapt.

Het komt wel goed schatje

Momentje van bezinning

Op de fiets realiseerde ik mij dat dit waarschijnlijk mijn duurste 10 minuten ooit waren geweest. Want zoals ik vaak grappend roep, ik kan op 1 januari altijd gelijk mijn eigen risico inleveren, dat is nog een voordeel van een chronische ziekte! Ik vind geld uitgeven helemaal geen probleem, maar dan wil ik er wel plezier en profijt van hebben en dat had ik in dit geval allebei niet. Ik voelde mij ook nog heel slecht behandeld en dat in combinatie met de pijn in mijn lijf zorgde er bij mij even voor dat de waterlanders doorbraken. Ik baalde van het moment, van de pijn in mijn lijf en dat het even allemaal heel oneerlijk was. Ik kan heel slecht tegen oneerlijkheid en onrecht, ik kan mij daar heel boos en verdrietig van raken. In mijn ogen was mij nu best wel wat onrecht aangedaan. Op de weg naar mijn werk even heel hard mijn muziek aangezet, een potje zitten schelden en wat extra pijnstillers in mijn mik en op mijn werk was ik weer redelijk in staat om normaal functioneren!

Moraal van het verhaal

Ik kan een heel betoog houden dat het oneerlijk is dat chronisch zieken ook hun eigen risico moeten betalen dat is een discussie die ik absoluut niet wil aanzwengelen. Het is balen maar er zijn ergere dingen, bijvoorbeeld geen zorg kunnen ontvangen terwijl je het wel nodig hebt. Wat dat betreft ben ik heel dankbaar dat ik dat wel krijg anders heb ik straks inderdaad dezelfde handen en polsen als mijn oma. Wat ik wel heel fijn zou vinden als je dan zo lang zit te wachten, weet dat je dat geld toch kwijt bent, dat je wel even als mens, gezien wordt en dat er de tijd voor je genomen wordt en je klachten serieus. Ik ben geen pieperd, en zeur bijna nooit over mijn lichamelijke ongemakken maar soms wordt het zelfs mij teveel en het enige wat je dan wil horen of krijgen, is een dikke knuffel en de woorden: ‘ het komt wel goed schatje!’ net als in de Roosvice reclame!