Nostalgie: Terugblik naar mijn voorbereidingen voor mijn 1ste halve marathon

De zomer van 2016 ligt inmiddels al een lange tijd achter ons. Ik ben deze zomer afgelopen zomer niet echt weggeweest.  Terwijl ik in deze zomermaanden  de ene na de andere jaloersmakende foto van mooie vakanties voorbij zag komen ben ik dus braaf in Nederland gebleven. Maar ik heb dat gelukkig goed kunnen maken in Ecuador. Toen het hier heel koud was zat ik met mijn kont lekker in Ecuador en op de Galapagos eilanden.  Er was in de zomer van 2016 wél iets anders ‘spannends’ aan de gang in mijn leven namelijk het vooruitzicht van mijn allereerste halve marathon. Na een keer een 5 km run gedaan te hebben vond mijn zusje het wel leuk om samen de Halve van Haarlem te gaan lopen. Ik laat mij niet voor een gat vangen en was hier wel voor te porren.

A runners worst nightmare

Op 25 september 2016 heb ik dus samen met mijn zusje mijn eerste halve marathon gelopen. En daar moest vooraf natuurlijk tussen het werken en solliciteren door, ook nog flink voor getraind worden! Toen het steeds dichterbij kwam begon ik hem toch wel lichtelijk te knijpen… Ik was niet zo zeer bang ik het niet zou halen (al moet ik kruipend over de finish, finishen zal ik!) maar het is meer dat mijn lichaam wat extra roet in het eten gooide.

Tot half augustus ging ik als een trein; 16 km rennen ging prima. Niet zo snel als ik stiekem graag zou willen maar, mijn lichaam kon het aan. Na een loop van 16,5 km begon de pijn in mijn heup, die ook de volgende dag niet wegtrok. Na advies te hebben gevraagd aan de fysio (met mijn heerlijk verhelderde en beeldende omschrijving) konden zowel een mensendieck als een fysio zeggen dat er waarschijnlijk een klein scheurtje in een pees van mijn rechterheup zat. Het gevreesde woord volgde al snel: RUST! Twee weken lang niet gelopen, maar wel krachttraining, HIT en voetreflex massages om het herstel te bevorderen.

Back on track

Eind augustus was ik weer begonnen met rennen. Eerst twee keer een wat kortere afstand, en dat ging prima! Ook mijn langere loop van ruim 12 km ging goed. Gelukkig hadden die 3 weken niet lopen mijn conditie niet negatief beïnvloedt, heel blijven was het voornaamste doel. Iets wat met mijn uitdagende lichaam een mooie opgave is, ik noem mijn medicijnen dan wel ook wel eens de WD40 (het ultieme smeermiddel voor de gemiddelde doe-het-zelver) of ducktape voor mijn lichaam.

Ondertussen was ik na de enthousiaste verhalen ook begonnen met het vermijden van gluten, suiker en zuivel. Vanwege de reuma werd 2 jaar geleden al afgeraden om gluten, suiker en zuivel te eten. Ik als echte kaasfreak vond dat wel een kleine uitdaging. ik ben toen  90% van de week volgens, zoals mijn zusje het zo leuk weet te zeggen ‘het groene geluk’ en die andere 10%  bestaat vooral uit kaas..! Het eten volgens deze regels beviel mij prima, het (meeste) eten is lekker en ik hoef er niet over na te denken. Ik ben waarschijnlijk de slechtste Vegan ooit maar vind het wel leuk om weer is iets nieuws te proberen.

De medicijnen zijn de WD 40 voor mijn lichaam, het ultieme smeermiddel ideaal tegen het piepen en kraken!

Trip down memory lane

Doordat ik nu weer zo bezig ben met het trainen voor de halve marathon van Madrid realiseer ik mij hoe fijn het is dat ik dit kan doen. Afgelopen zomer was het precies tien jaar geleden dat ik werd aangereden door een auto waardoor ik die WD40 zo hard nodig heb. Tien jaar geleden had ik niet gedacht dat ik ooit een een halve marathon zou lopen, laat staan dat ik het nu in april nog een keer ga doen! Ik ben meestal niet iemand die heel snel stilstaat bij bepaalde momenten, negatief of positief. Inmiddels heb ik geleerd dat het oké is en soms juist heel goed om even stil te staan bij wat je behaalt, gewonnen, verloren of kwijtgeraakt bent. Het ongeluk heeft mij ook gevormd tot de persoon die ik vandaag ben. Het heeft mij sterker, positiever en nog gemotiveerder en strijdlustiger gemaakt. Het zorgt ervoor dat ik bepaalde doelen stel, zoals het willen verbeteren van mijn tijd straks in Madrid, dat betekent dus sneller zijn dan 1 uur en 50 min.

Ik had mijn eerste halve marathon nog niet gelopen of de volgende ideeën kwamen al naar boven borrelen en mijn omgeving steunt mij hier gelukkig in! Het is ook een stiekeme droom van mij ooit Ironman te doen, na dit blog natuurlijk niet stiekem meer dus wie weet mag ik mezelf ooit is zo gelukkig prijzen en daar aan de start te staan.

Never give up

Ik kan een ontzettende harde tante zijn voor mezelf maar, diep van binnen ben ik een ontzettende ‘sappie’  en een Disney believer die zichzelf had wijsgemaakt dat je je eerste halve marathon ever best binnen 1 uur en 50 min kon lopen. Ik heb dit geprobeerd en ondanks dat mijn voorbereiding misschien niet ideaal waren, ik misschien teveel kaas at maar, met de steun van de mensen om mij heen, het geloof in mezelf en Jason Mraz die het zo mooi weet te zingen: I won’t give up! Heb ik dat doel wel maar mooi behaald en dat wil ik in april in Madrid dus verbeteren..;-) !