Rennend met mijn kadaver richting Amsterdam

Ik ben dol op verhaaltjes schrijven en teksten verzinnen maar heel eerlijk het schrijven van raceverslagen of hoe mijn trainingsweken gaan vind ik eigenlijk niet zo bijster interessant.. Vinden mensen het echt leuk om te lezen hoe laat ik opstond waar mijn ontbijt uit bestond en wat voor gekkigheid ik allemaal in mijn koppie haal tijdens het rennen? Dat ik tijdens de Singelloop Utrecht mij bijvoorbeeld ernstig stoorde aan een paar mannen die voor mij liepen en ontzettend naar oud zweet stonken. Leuk hoor die shirts die je krijgt bij die runs maar, demn stop ze ff in wat azijn als je ze nog een keer wil dragen want van ellende ging ik maar wat harder rennen, want de lucht was werkelijk waar niet te harden. Dat ik dus altijd maar werkelijk waar altijd te snel start.. Dat ik dus niet alleen op vrijdagochtend maar ook gewoon in het startvak op de Maliebaan als een ADHD’er sta te springen omdat het zo allememaggies lang duurt voordat mijn Garmin mijn GPS signaal oppikt.. Maar als jullie dat dus leuk vinden om te lezen schrijf ik volgende keer met liefde een race verslagje van een wedstrijd..

Geef een seintje en ik klim in de pen zogezegd en probeer op zo’n komisch mogelijke wijze te vertellen hoe dat eraan toe gaat als Ik zo’n startnummer opspelt..

Mijn eerste Marathon komt nu steeds dichterbij en zoals ze zeggen you never forget your first.. Nou sommige firsts had ik graag willen vergeten.. Het eerste Bring your own feestje dat ik gaf bijvoorbeeld, het schijnt tot laat onrustig te zijn geweest maar Lotte lag al vroeg in d’r mandje want Bacardi en ik zijn geen vrienden.. Ik heb werkelijk waar geen idee hoeveel dagen het nog precies zijn.. Andere mensen tellen af ik weet dat ik op 15 oktober in dat mooie oude gebouw moet zijn en mijn hardloopschoenen moet meenemen, oh en een beetje peper voor wat extra pit.

Kleine doordouwer die ik ben..

Ik had werkelijk waar nooit gedacht dat ik een marathon zou gaan lopen, nou moet ik dat nu nog steeds maar bewijzen dat ik het kan en ook werkelijk gaan doen maar ik heb er vertrouwen in! Zenuwachtig ben ik dan ook (nog) niet. Ik ben goed getraind en dat is niet arrogant bedoelt, maar ik heb er heel hard aan gewerkt. Ik ben zelfverzekerd genoeg om te zeggen dat het nu niet beter kan! Wie weet is dat volgend jaar weer anders en ben ik nog beter en fitter (ik hoop het stiekem wel) maar voor nu heb ik er alles aan gedaan! Meer dan 11 jaar geleden duurde het niet meer dan een minuut dat de chirurg mij alle hoop ontnam op een leven zonder pijn.. Ik bleef lachen en roepen dat het altijd wel erger kan en trust me dat kan het ook! En nu ga ik op 15 oktober gewoon mijn eerste marathon rennen en stiekem ben ik daar best wel een beetje heel erg trots op.. Dat ik niet heb opgegeven en altijd ben blijven pushen.. Kleine doordouwer die ik ben! 

Net als bij Robert ten Brink, ook ik heb hulplijnen

Hoe heb ik dat nou gedaan hé, dat trainen voor dat pleuris eind?? Heel kort en bondig? Door gewoon heel veel kilometers te maken.. Elke keer weer die hardloopschoenen aandoen en gewoon de deur uitstappen.. Ik ga dus niet op een loopband staan want ik ben altijd bang dat ik onderuit ga.. Ik liep/loop zo’n 4 tot 5 keer in de week en alle trainingen met een ander doel. Een hersteltraining waarbij het doel was om mijn hartslag laag te houden niet hoger dan 140 zeg maar.. Andere mensen noemen dit ook wel vogeltjes kijken. Ik noem het eigenlijk gewoon een beetje saai.. Een intervaltraining waar ik in het begin heel veel moeite mee had maar langzaamaan eigenlijk wel van ben gaan houden.. Horloge zetten op een interval training (10x800m, 8 x1000m of een lekkere piramidetraining) en gaan met die pisang lekker knallen!

Dan hebben we de duurloop die steeds langer en langer werd.. Maar deze duurlopen heb ik met heel veel verschillende mensen gelopen wat het wel zo leuk en gezellig maakt! Ik begon met 20 km en eindigde met 35,1 km en soms ging die echt maar met 2 of 1 km omhoog per week.. Vaak ook twee keer achter elkaar dezelfde afstand.. Ik wilde mijn rug en vanwege de reuma mijn lijf echt langzaam laten wennen aan de extra kilometers. Qua snelheden liep ik deze vaak te snel want hoe sneller je rent hoe eerder je weer kan eten!! Mijn andere favoriete hobby! En als laatste de tempoloop het woord zegt het al, lekker snel!! Afstanden tussen de 10 en 16 km voor mij. Ik heb wedstrijden als de Dam tot Dam en Singelloop Utrecht dus ook lekker gebruikt om te gassen.. Geef mij een startnummer en laat mij meerennen in een soort van grote trek over de savanne en ik kan mezelf niet inhouden… Ik had dus geen schema of trainer.. Geen echt schema, alles uit losse pols. Ik heb wel een aantal mensen op speedial staan die ik lastig val, met vragen en dat zijn er best wel wat geweest.. Maar zolang die mensen mijn vragen nog steeds beantwoordde gaat het dus nog goed, vinden ze mijn waarschijnlijk nog steeds wel een beetje aardig en willen ze mij dus blijkbaar graag helpen en daar ben ik ze heel erg dankbaar voor!!

Nu is het feest dus bijna zover.. en zitten we in de periode die Taper heet of taperen (ben er nog niet helemaal precies uit..) en dit zou kunnen resulteren in iets wat taper crazies heet.. Nou ben ik al crazy genoeg dus ik blijf gewoon lekker mezelf. Ergens is het ook wel een heel klein beetje rustgevend dat ik nu geen 70 of zelfs 80 km per week maak. Maar demn.. Iedereen voert die laatste periode van gemiddeld 2 weken tot 10 dagen dus anders uit en daar krijg ik dus wel een beetje jeuk van.. Want aan alle mensen die je het vraagt krijg ik andere tips. Dus wat doe ik..? Ik gooi alles door elkaar en maak er een ratjetoe van, waarvan ik denk dat die goed is voor mijn kadaver zoals ik altijd zeg.

Dagje Ademnood of niet.. Dit is het beste vooruitzicht dat ik mij kan wensen

Hoe dit kadaver dat vindt? Ook op die vraag kan ik een mooi antwoordt geven: Dit kadaver is nog steeds niet pijnvrij.. Ik zit nog steeds bij de fysio, krijg extra controles van de reumatoloog en laatst was ik weer een dagje in ademnood zoals Linda, Roos en Jessica dat zo leuk zongen vanwege de pijn in mijn rug. Komt dit door de extra trainingen of de doelen die ik mijzelf stel..? Dat zou heel goed kunnen zou ik het anders willen doen? No way in hell want het gevoel dat het mij geeft om hiervoor te trainen is een heerlijk gevoel, het geeft mij het gevoel dat ik leef! Dus mij hoor je niet klagen want over 1,5 week mag ik als een kip zonder kop door Amsterdam hollen om zo snel mogelijk te finishen in het Olympisch Stadion. Om vervolgens 1 maand later naar Zuid -Amerika te vliegen om daar minstens 5 puisten van vulkanen te beklimmen en eerlijk waar ik kan mij geen beter vooruitzicht wensen! Al heb ik nog wel want wensen hoor..

Rennen met Juan -35 km duurloop

Met Petra en Erik na de duurloop van 32km

De heuveltrainingen in Oostenrijk

Keep smiling even when it hurts..

Groetjes uit Utrecht – na afloop van de Singelloop

Duurloop in Utrecht – 32 km 4 keer hetzelfde rondje.. Het gezelschap maakte het leuk!