‘De dag die ik wist dat zou komen was eindelijk hier..’ Na twee dagen teveel drank en te weinig slaap in Baños was het dan eindelijk tijd om richting de Chimborazo te gaan! Mijn doel, mijn berg en zoals ik al meerder keren had gehoord en zelf had gezegd mijn monster, vadertje Chimborazo. De meeste gidsen die ik sprak gaven aan liever twee keer Cayambe te doen dan een keer de Chimborazo omdat het zo’n monster is. Dat monster, vadertje Chimborazo zoals die volgens de legendes heet, was mijn doel voor 2017. Ik wilde niets liever dan bovenop die Whymper top staan om zo dicht bij de zon te komen als maar mogelijk is op deze aarde..
Roadtrippin
‘ s Ochtend werden we dus weer in het busje geladen op weg naar de Chimborazo. Van Baños dat ligt op 1800 meter hoogte naar de voet van de Chimborazo dat zo rond de 4000 meter ligt. De weg van Baños naar de Chimborazo is een mooie weg, waar je heel goed zoals in mijn geval je blauwe kijkers te kost kan geven.. En dan zie je dat monster voor de eerste keer weer opdoemen.. Ik kan je zeggen dat maakte mij zo blij!
Een moment to rembember..
In het kader van acclimatiseren maakten we een wandeling maken aan de voet van de Chimborazo. Tijdens deze wandeling kwamen ook de eerste Vicuña’s in beeld, dat zijn zeg maar de supermodellen onder de lama soorten, net zo slank en tja dat loopje. En dan weet je dat je goed zit! Lekker 1,5 uur door de pollen rondom dat monster banjeren en toen in de bus richting het nationaal park van Vadertje Chimborazo. Want thank God waren we nog niet uitgewandeld. Ik en stilzitten, hier zelfs even kunnen klimgeiten op de rotsen. Nog geprobeerd mijn eer te verdedigen in een sprintwedstrijd, helaas! Het is dat ik niet over lijken ga maar je eigen gids verwonden is ook niet een super intelligente move.. Die nacht verbleven we in een lodge aan de voet van de vulkaan prachtige locatie, compleet disconnected van alles. De volgende middag begon het feest! Vanaf de eerste berghut 4800 meter hoog naar 5100. De plek waar ik vorig jaar besloot naar de top te willen! Toch een mooi momentje om even bij stil te staan en van te genieten! En met Walter de chauffeur op mijn rug voor de groepsfoto ging dat prima.
Dag droom, dag doel
Die avond vertrokken we in drie touwgroepen naar de top iedere groep op zijn eigen moment Frankie en ik mochten als laatste.. Vanwege rotslawine gevaar moesten we de langere aanloop maar de gletsjer nemen en eenmaal voorbij El Castillo (het kasteel typische rotsformatie van de Chimborazo) mochten de crampons aan, touwtje om. BAM het feest begon nu dus echt! Het eerste gedeelte loop je nog over stenen en rotsen. Helemaal in het donker, je ziet niks, je voelt de kou en de wind. Ergens na 10 meter stijl omhoog rotsklimmen hadden we vol de wind in onze bakkes. Op een richeltje vol gezandstraald worden was genieten! Toen we eindelijk op de gletsjer in de sneeuw stonden ging het mentale spel beginnen, hier was ik voor gewaarschuwd. Niet naar boven kijken en gewoon blijven stappen want hier lijkt geen einde aan te komen was de waarschuwing, dus daar ging ik koppie naar beneden en gaan. Totdat er opeens aan mijn touwtje achter mij getrokken werd.. Frenkie mijn Belgische touwmaatje was gaan zitten.. Ik ben ziek zegt ie… Daar zag ik de top in rook opgaan.. Ik keek Cristian aan, wat nu? Via de radio werd er contact gezocht met de rest van de teams.. Marcial was al teruggekeerd alleen Jeanette was nog in de buurt. Via het gesprek dat over de radio ging ving ik al op dat de kans alleen heel groot was dat Jeanette het niet ging halen. Je moest voor 7.30 op de top staan anders werd het risico te groot en het tempo was daar niet naar.. Uiteindelijk toch van touw gewisseld en met Jeanette en gids verder naar boven gekropen, letterlijk want echt tempo zat er niet in.. Half uur later gaf de gids aan dat we gingen omkeren.. De top zouden we niet halen in dit tempo en dus konden we beter naar beneden gaan, op 5900 meter moest ik terug, so close and yet so far..
Hoop aan de horizon
Mijn wereld stortte heel even in.. Dit was waar ik voor had getraind, dit was wat ik wilde voor dit jaar.. Zo dicht mogelijk bij het zonnetje komen.. Ik zat er letterlijk en figuurlijk even helemaal doorheen. Toen we terug kwamen in de hut en alle gidsen ook nog naar mij toe kwamen met de tekst: ‘ Als iemand het had kunnen halen was jij het! Je bent zo fit! ‘ Stonden de tranen mij helemaal nader dan de eeuwige glimlach. In een drukke berghut is een momentje voor jezelf vrij lastig dus op mijn stapelbed gaan zitten, muziek in en onder de dekens gekropen.. Ik had gefaald voor mijn gevoel.. Echt op te vrolijken was ik niet, ik zei nog heel stoer tegen Christian volgend jaar dan maar maar van binnen kon ik wel schreeuwen en janken. Toen kwam Marcial tijdens het ontbijt naar mij toe want tja dan maar eten.. Of ik het vanavond nog een keer wilde proberen, dan zou ik alleen met Christian gaan.. Hier moest ik even over nadenken.. Want mijn rug deed onwijs veel zeer, mijn benen waren ook wel moe/zwaar (toch 8 uur in touw geweest) maar ergens dacht ik ja zo’n kans krijg je niet zomaar… Maar ook de twijfel kan ik dit lichamelijk? Uiteindelijk Jeroen gebeld, de situatie uitgelegd en gezegd jij kent mij en jij kent die berg wat zou jij doen? Hij zei letterlijk : ‘ Lotte, ik ken werkelijk waar niemand die die berg twee keer achter elkaar doet… Maar jij kan dat!! Dit is wat jij wilde, dit was jouw doel dus YOLO! ‘ Yolo inderdaad! Dus in het hotel waar wij in middels zaten mijn bed in gekropen voor 3 uur hoognodige slaap, gegeten en veel gedronken.. ‘ s Avonds zat ik samen met Christian in een taxi richting vadertje Chimborazo.. Om om 23.00 weer te starten!
In touch met mijn Duitse roots.. Kuilen graven op de top..
Poging twee..
Ik was gewaarschuwd… Dit gaat zwaar worden, je bent niet goed herstelt (zeg maar niet), dus begin rustig hou je pace steady dus dat deed ik! Ik liet mij niet opjagen doordat ik door iedereen werd ingehaald, ik had dit immers allemaal al een keer gelopen. Eenmaal in de sneeuw had ik een lekkere pace, de kou deerde mij niet meer en de twijfel waar ik ’s middags nog last van had gehad, voelde ik niet meer. Die maakte plaats voor mijn koppigheid, en vooral vastberadenheid ik ging dit potverdikkie gewoon flikken! Langzamerhand haalde we alle andere groepjes in.. Kreeg ik de complimenten dat ik zo sterk was, een beest en muy fuerte was. Daar stonden we dan met z’n tweeën om vijf uur in de ochtend als eerste groepje op de Veintemilla top (dit monster heeft ook nog eens twee toppen…)! We waren te vroeg… Sta je dan vol in de wind en de kou, van ellende maar samen een kuil gegraven, ik met mijn Duitse genen kon mij hier wel in vinden.. Om vervolgens in die kuil te liggen en tegen elkaar te roepen dat het zo koud is! Na 15 min. bibberen in de kuil, gingen we richting de Whymper top zodat we daar met zonsopgang (6uur) zouden staan!
Here comes the sun
En daar stond ik dan, vol met mijn bakkes in de zon! Zo blij als een driejarige met een ballon! Dat uitzicht en gevoel, blijheid, moe en enorm genot. Zo moeilijk te beschrijven wat er toen in mij omging. Ik had gedaan wat ik wilde, god wat was ik een partijtje trots op mezelf al vond ik het op dat moment de normaalste zaak van de wereld.. Als een enorm blij ei gingen we weer terug naar beneden.. Dat was diepe ellende! Mijn benen waren redelijk op, coördinatie was weg dus elke keer als ik uitgleed of mijn evenwicht verloor belandde ik op mijn bips.. Waarom ik de hele tijd ging zitten was de vraag.. Gelukkig kon ik er zelf het hardste om lachen. Compleet gesloopt kwam ik beneden. Mijn kuiten waren ontploft, mijn rug deed zoveel zeer, van mijn nek tot mijn stuitje zat ik helemaal vast, maar never been happier! Ik kon met een goed gevoel in de bus stappen richting Quito want ik had dat toch maar ‘even’ mooi geflikt!
Those last days.. Geen medaille maar een blijer ei was er niet!
The last days
In de laatste dagen in Quito heb ik met mijn domme koppie gewoon gesport, mijn lichaam dus niet echt laten herstellen en helaas merk ik dat nu stiekem toch wel een beetje (niet verder vertellen..). Het schijnt dat je met zo’n beklimming rond de 6000 kcal verbrand en ik heb dat 2 dagen achter elkaar gedaan.. Oeps! Ik heb nog wel mooi een Strava kroontje gepakt in dat mooie Metropolitano parque, een avondje mijn salsa moves laten zien en vooral genoten van het mooie weer, de stad en de mensen want wat is het toch een fantastisch land! Ik ben dus zo’n gekkie die nu al weet dit jaar terug te gaan want: ik wil heel graag de Antisana en El Altar beklimmen, revanche op de integraal route van de Pichincha! Maar die Chimborazo zal ik nooit meer vergeten, wat heb ik mijn grenzen daar verlegd en veel van mijn lichaam gevraagd maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. Op de vraag die kwam of het zwaarder is dan mijn marathon kan ik alleen maar antwoorden, ja en het erge is je krijgt er niet eens een medaille voor…! Maar de foto’s en dat gevoel raak ik hopelijk nooit meer kwijt!
4 Reactie's
Esther
Geplaatst op 21:05h, 02 februariWow!! Heldin!!
Gezandstraald, in een kuil in de kou schuilen,2 dagen bikkelen! En gewion geflikt! Zo lees je goed hoe die dagen verliepen. Ik wist niet dat er 2 mensen het niet redde. Wat een teleurstelling maar deste gaver dat je hem toch hebt gelopen! Zooo zwaar lijkt mij. En dat met reuma
Je mag zo trots zijn!
Lotte
Geplaatst op 23:40h, 02 februariDank je wel Esther! Ja het was heel zwaar! Van onze groep van 6 was ik uiteindelijk de enige die de top heeft gehaald. Ik ben ook zo blij dat ik dat gedaan en gehaald heb.. Dat lijf van mij heeft er wel last van gehad maar ik had het voor geen goud willen missen was te gaaf! Dank je wel! Super zwaar maar het was alles waard! Kan het ten harte aanbevelen!
José van Asten
Geplaatst op 10:54h, 07 februariDag Lotte,
Mooie prestatie en… goed verhaal xx
Lotte
Geplaatst op 15:44h, 08 februariDank je wel Jose!! Lief van jou! Ja nog steeds zo blij mee.. Is iets wat ik nooit meer zal vergeten!