Ik ben misses positief en een fanatiek sporter ondanks de fysieke uitdagingen. Ik heb aan een aanrijding nu meer dan 10 jaar geleden twee ingezakte ruggenwervels overgehouden en nu sinds bijna 4 jaar ook de chronische ziekte Reumatoide Artritis mocht je hier meer over willen weten klik dan hier. Ik heb echt niet alle wijsheid in pacht, ik vecht soms nog soms nog steeds tegen mijn fysieke uitdagingen. Ik ontken het bij tijd en wijlen en soms stoot ik keihard mijn kop ertegen, maar elke keer weer probeer ik ervan te leren. De pijn en de beperkingen zijn een deel van mij. Accepteren kan ik het nog niet helemaal, dit is lastig want ik heb er niet zelf voor gekozen. Maar door te sporten en mezelf bepaalde doelen te stellen, kan ik er wel beter mee omgaan. Vroeger riep ik altijd grappend dat ik net B100 was (van Bassie en Adriaan hij riep altijd; ‘Ik heb ook altijd pech..’ ) Als ik over straat loop, ben ik altijd net degene die over een uitstekende steen struikelt. Als ik ooit mee ga doen met een triatlon ben ik degene die een lekke band krijgt (zal ik wel eerst mijn fietsexamen moeten halen, maar dat is een ander verhaal).
Het ongeluk
Tot mijn achttiende viel het allemaal mee, kleine vaak hele grappige pechvogel momentjes, twee weken na mijn achttiende verjaardag werd het ‘iets’ minder grappig. Ik werd aangereden door een auto terwijl ik op de fiets zat het gevolg: een gebroken ruggenwervel, ontstoken enkelgewricht en gekneusd stuitje. Nu bijna tien jaar later, heb ik nog steeds elke dag pijn in mijn rug. Soms zelfs zoveel pijn dat ’s nachts de tranen over mijn wangen rollen of op sommige dagen dat elke ademhaling als een messensteek in mijn rug voelt, het kan echt huilen met de pet op zijn. Een kleine vier jaar geleden kwam daar de diagnose reumatoïde artritis bij, BAM! Het is een grote party in mijn lichaam. Ik heb daardoor nu een goed gevuld medicijn kastje maar, ben ook een belangrijk besluit rijker!
Ik wil mij nooit meer zo machteloos, klein, alleen en zwak voelen als toen vlak na het ongeluk, dat je van alles en iedereen afhankelijk bent en dat de kleinste inspanning teveel energie kost of pijn doet. Vanaf het moment dat ik weer kon trainen ben ik ook gaan trainen. Zelfs met mijn gipskorset was ik in de gym te vinden ik wilde weer fit worden, sterk zijn. Nu ruim tien jaar later ben ik nog nooit zo fit en sterk geweest en push ik mij zelf verder en meer dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Ik ben momenteel aan het trainen voor mijn tweede halve marathon, eind april ga ik in Madrid deze mooie afstand lopen. Ik heb inmiddels meerdere keren met de mudmasters en Strong Viking meegedaan elke keer negentien heerlijke kilometers! En nu heb ik weer een hele mooie uitdaging voor mezelf, vulkanen beklimmen in Ecuador
Op sommige dagen is de pijn niet te harden, sta ik stijf van de pijnstillers maar de positiviteit blijft mij vooruit helpen
Don’t limit your challenges, challenge your limits!
Ik laat mijn kwetsbare kant niet zo vaak en graag zien, dat meisje dat zich zo alleen, verdrietig en zwak voelde in de periode net na mijn aanrijding hou ik graag voor mezelf. Ik ben liever positief, denk in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Ik heb namelijk al snel geleerd dat ik niet veel verder kom met zielig op de bank liggen, daar wordt het ook niet beter van. Ik voel mij af en toe nog steeds kwetsbaar en verdrietig en dat is oké. Het is namelijk echt niet zo dat ik ‘superwoman’ ben, al is dat voor een verkleedfeestje een prima outfit! Ik ben sterk maar absoluut niet perfect. Het is ook echt niet zo dat wat ik doe voor iedereen werkt, het vele sporten de doelen stellen. Maar het werkt voor mij en ik vind het heerlijk! Waar ik wel van overtuigd ben is dat je met positiviteit en inzet veel verder komt dan met zielig op de bank liggen.
Het trainen helpt mij om mij weer sterk en in control te voelen en niet meer zoals dat zielige eenzame meisje in dat ziekenhuis bed!
Hele dagen op kantoor zitten is voor mij echt een marteling. Het trainen helpt mij om dit allemaal wat dragelijker te maken. Sommige mensen in mijn omgeving roepen; ‘Zou je dat nu wel doen?’ of ‘ Pas je goed op jezelf?’. Heel lief allemaal maar, maar ik krijg er ook een beetje jeuk van. Juist deze doelen helpen mij te focussen, ze zorgen ervoor dat ik gemotiveerd blijf, meer wil en ik voel mij echt ‘alive’. Ik weet dat het sporten mij helpt om de dingen in het dagelijks leven beter aan te kunnen. Daarnaast zorgt het trainen er ook voor dat ik me niet meer dat machteloze, angstige en eenzame meisje in dat ziekenhuis bed voel.
Veel wil, constant wegwerkzaamheden
Er zijn zeker wel momenten tijdens het trainen dat ik pijn heb. Soms heb ik zelfs zoveel pijn heb dat ik liever niet mijn bed uit wil, of simpelweg niet kan. Ook op dat soort momenten sleep ik mijzelf erdoorheen en ga ik gewoon aan de slag omdat ik mij daarna meestal beter voel. De keren dat ik heb moeten stoppen, zijn op twee handen te tellen, mijn trainingen aanpassen is wel geregeld aan de orde.
Ook met sommige oefeningen moet ik oppassen, door de reuma, mijn rug en de hypermobiliteit (soms best handig hoor, de circustrucjes doen het op verjaardagsfeestjes altijd goed!) kan ik niet alle oefeningen doen of minder zware gewichten pakken dan ik zou kunnen en willen. Mezelf een aantal keer kunnen optrekken staat ook on my wishlist. Ik heb mensen die mij goed begeleiden en manieren gevonden om mijn gewrichten beter in toom te houden en vooral geleerd dat het echt helpt om te sporten. Ik heb een erg gevarieerd trainingsschema: hardlopen, bootcamp, krachttrainingen en ik doe high intensity trainingen. Dit zorgt ervoor dat geen enkele trainingsdag hetzelfde is en dat mijn lichaam niet went aan de inspanning en maakt de belasting niet te eenzijdig en de afwisseling vind ik persoonlijk ook heel prettig.
Unstoppable
Vroeger riep ik altijd; ‘onkruid vergaat niet’. Ik heb inmiddels geleerd dat onkruid ook gewoon vergaat maar dat ik geen onkruid ben. Nu roep ik grappend; ‘ik ben zo sterk als een paard!’. Ik vind het heerlijk om zo fit te zijn. Op de dag van zo’n mudrace of een hardloopevenement voel ik mij goed, vrolijk, on edge en zoals we vroeger wel eens riepen ‘spierwild’. Dan ben ik net als alle anderen mensen die er vol voor gaan. Niemand vind het dan gek dat ik daar tussen sta. Dan ben ik niet bezig met mijn fysieke beperking of met de pijn. Dan voel ik mij even ‘ normaal’ en ben ik gewoon Lotte; prettig gestoord en volkomen in mijn element!
Geen reactie's