Er zijn een hoop eerste keren die ik wil vergeten of mij lang niet zo’n euforisch gevoel gaven als deze! Ik denk zelfs dat ik een beetje verliefd ben.. En dat is een tijd geleden! Ik was er helemaal klaar voor, had echt het gevoel laat maar komen ik vreet dat hele parcours op! Die magische afstand of zoals ze in Rotterdam zeggen dat pleuriseind maar wat had ik er zin in! Zo lang naar uitgekeken en voor getraind.
Easy like sunday morning..
Op zondagochtend begon het al goed, de bus reed te laat en de trein had gelijk al vertraging maar ik was samen met Juan, mijn sparklequeen met wie ik ook veel duurlopen had gedaan. Dit sprookje liep goed af, treintje, metrootje en daar waren we dan! De eerste wc stop en startnummers opspelden! Wel recht want demn wat kan ik er slecht tegen als die niet recht zit.. Een fotosessie waar Doutzen jaloers op zou zijn, Spullen inleveren en hup stadion in! Daar namen Juan en ik afscheid ik stond in startvak roze en hij stond in groen. Na veel tranen en knuffels, op naar mijn roze vriendjes en de blauwe dixies, waar er altijd te weinig van zijn… Ik zag ook de pacers staan voor de 3:30. Ik had vooraf een doel gesteld, ik wilde onder de 3 uur en 35 min finishen. Waar anderen zeiden: Lot, zorg dat je hem uitloopt het is je eerste. Had ik mezelf een doel gesteld, ik ben ambitieus en sinds ik had gehoord van de Six majors is dat een doel en voor Boston moet je onder de 3 uur en 35 min lopen. Ik in overleg een strijdplan gemaakt, tot 30 km een tempo van 5:05 min /km lopen en dan vanaf 30 versnellen. Eigenwijs als ik ben, dacht ik ga ze proberen bij te houden die pacers, gewoon kijken! Ik voelde mij top, was over excited en totaal geen last van zenuwen. Ik had hier immers voor getraind dus totaal geen reden om zenuwachtig te zijn, zo nuchter als ik ben!
Het feest kon beginnen
Het startschot klonk en daar ging de eerste groep, de toppers en wedstrijdlopers luid applaus en kippenvel bij mij want het feest ging beginnen (en ik ben gewoon een emotioneel beestje). Beweging, wij mochten! Ik ging met de pacergroep mee, maar demn wat was het druk rondom de paarse balonnen. Bij het rijksmuseum heb ik ze laten gaan, ik had een solide plan en daar ging ik mij aan houden. Heb onderweg veel mensen gespot en gezwaaid alsof ik Maxima herself was! Mijn voeding en gelletjes werden aangegeven door mijn familie en vrienden, bij 8 km zou de eerste staan dus met een haviksblik opletten, die blik faalde enigszins dus moest stukje teruglopen maar gel in mijn mik en verder! Vanaf 12km begon mijn rug ernstig te zeuren maar ik heb dat keihard uitgeschakeld, ik wil dit dus dat voelen was totaal geen optie! Mijn blaas daarentegen vroeg wel mijn aandacht.. en vanaf km 15 dacht ik laat ik maar gewoon gaan.. Dus bij ouderkerk aan de Amstel vol vaart de bosjes in! Alle schaamte voorbij daar achter een struik zitten plassen (soms zou ik echt willen dat ik een vent was, wat hebben die het toch makkelijk), maar je kan het maar beter kwijt zijn want elke kilo telt. Eigenlijk ging het vanaf dat moment nog beter, volop genoten. Bij km 24 kwam mijn volgende voedermomentje. Tussendoor ging ik op bananen en bij elke waterplek echt stilgestaan water gedronken om vervolgens vol gas verder te gaan. Vanaf km 25 tot 32 was het parcours vrij saai weinig mensen en de omgeving was ook niet heel enerverend, maar gelukkig kan ik mezelf prima vermaken. Al was km 27 wel mijn slechtste km met een pace van 5:17. Maar inmiddels was ik de 30 gepasseerd en ik mocht dus los als het ware! Bij 32 km stond mijn moeder weer met de volgende gel en vanaf dat moment had ik eigenlijk alleen nog maar oog voor de finish!
De laatste loodjes..
Ik zag mensen na 32 km om mee heen in elkaar storten, over hun nek gaan, dubbelklappen van de kramp en weet ik veel wat voor ellende. Ik bleef vrolijk zwaaien, lachen en kreeg nog diverse keren te horen dat ik er zo frisjes uitzag en zo mooi liep! Als je de omstanders moest geloven was Bonfire of Salinero er niks bij.
Ik heb geen moment kramp gehad, of de man met de hamer gezien. Ook de man met de hamer heeft geen belangstelling voor mij. Of zoals ik het liever zeg: hij is bang voor mij want ik had hem werkelijk alle hoeken van het parcours laten zien. Want ik ging dit gewoon fiksen, onder de 3 uur en 35 min was het doel en daar ging ik vol op af! Bij 36 km stond de laatste support met voedsel, mijn crampbuddy en super mama Maud! Wat was ik blij om haar te zien. Nog 6 km en dit was weer een leuk stuk om te lopen, veel mensen en heel veel aanmoedigingen. De laatste drankposten voorbij gelopen want ik had voor mijn gevoel een pens van iemand die 9 maanden zwanger was van alle gels, water, bananen en isostar. Bananen Eve nog een high five gegeven en hup het vondelpark in. Vanaf km 40 merkte ik dat mijn benen volliepen ze werden wat zwaarder maar ik wilde hier niet aan! Doorzetten naar de finish, al werdt het ook een soort slalom, mensen die het niet meer trokken, stil gingen staan om te wandelen en mensen die echt een stuk trager gingen. Ik bleef volgens mijn geliefde Garmin 4:55min/km lopen compleet volgens plan, en ik hou van plannen!
Vanaf 41km was ik in complete trance en toch wel redelijk naar de filistijnen, lekker die laatste stukjes vals plat..
Ik heb dus niks met vals plat. Sowieso heb ik er een gruwelijke hekel aan als mensen, voorwerpen, of omgevingen zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn. Dus als je een berg wil zijn wees gewoon een berg en geen vals plat! Olympisch stadion in zicht, bochtje om en nog 500 meter.. Totaal geen oog meer voor wat er langs de kant gebeurde, wilde alleen nog maar dat finish bord zien! Die kwam sneller dan ik dacht, er zat gewoon nog gas in voor een eindsprint en daar was die! Boem klap en in een keer stil!
The End..
Blij, compleet van de kaart en behoefte aan een knuffel. Kijkend om mij heen en daar stond Mari met zijn camera.. Dat zijn niet de meest fotogenieke foto’s maar that’s how it is! En wat was ik blij om daar een bekend gezicht te zien, een knuffel te krijgen want ik was wel ff helemaal leeg. Mijn ouders en familie stonden op de tribune hebben mij zien finishen maar konden niet bij mij komen en daar had ik stiekem heel veel behoefte aan. Want demn ik had het gewoon gehaald!! Dat zei ik op dat moment ook, ik heb het gehaald, ik heb het gehaald! En eigenlijk tot op dit moment vind ik het nog compleet unreal. Ik ben een Marathoner zoals dat dan heet, ik heb een Boston Quilifier gelopen. Mijn marathon debuut had niet beter kunnen gaan.. Had ik sneller gekund en onder de 3:30 kunnen lopen? Misschien maar voor nu ben ik meer dan dik tevreden met mezelf! Ik heb gedaan wat ik moest doen, van mezelf en daar ben ik heel erg trots op! Onderweg bedacht ik mij al wat ik allemaal kon zeggen om te verantwoorden dat ik dit nog een keer ga doen. Dat ik was vergeten te genieten, dat er veel aan mij voorbij is gegaan.. Maar ik heb genoten, van elke km, van elk pijntje, van de koude rillingen die over mijn lijf liepen, en van het gevoel dat mijn benen volliepen. Dat strijden voor iets wat ik heel graag wilde, waar ik maanden veel voor heb gelaten, keihard voor heb getraind, beter dan dit had het niet kunnen gaan!
Duizendmaal dank en alleen maar liefde
Ik wil heel graag iedereen bedanken die mij zo geholpen heeft, gesteund, vertrouwen in mij had en lieve berichtjes heeft gestuurd en gecheerd heeft langs het parcours, thanx toppers!! Ik lijk misschien een hele coole kikker maar elk berichtje vind ik echt fantastisch en raakt mij. Het vertrouwen wat ik krijg van mijn omgeving en het respect dat mensen mij geven voor wat ik doe, de strijd die ik lever. Zonder de hulp van wat ik hopelijk toch wel als 3 vrienden mag beschouwen, marathon vedettes en hele lieve mensen had ik het nooit zo goed gedaan! Ik ben heel blij met deze mensen in mijn omgeving en hoop dat ik daar nog lang van mag genieten. Ik vind mezelf af en toe net B100, de ongeluks vogel uit Bassie en Adriaan, een kadaver, maar eigenlijk ben ik ook net een klavertje vier want dat ik dit nog kan doen, mensen in mijn omgeving heb die mij willen helpen en mij niet voor gek verklaren is zoveel waard! Wat ik zeg, dit smaakt naar meer want ik ben een beetje verliefd…
The day after
De brandende vraag die ik veel hoor.. Hoe voel je je nu? Ik voel mij eigenlijk helemaal top! Als een kind die zijn tand
heeft verloren zo blij en die, die aan iedereen wil laten zien! Ik doop deze hele week tot medalweek. Lichamelijk merk ik wel dat ik wat gedaan heb gister, beetje spierpijn in mijn benen en kuiten. Dikke reumatische ontsteking in mijn schouder en mijn voet. Ook mijn uitstekende botjes aan de zijkant van mijn voeten doen beetje zeer en mijn rug.. tja! Maar ik had het voor geen goud willen missen, en ik ga het in april gewoon weer doen. Want tja liefde doet ook gewoon een beetje pijn en dat ondervindt ik nu weer!
6 Reactie's
Carien Tebbens
Geplaatst op 20:04h, 16 oktoberHoi Lotte, gefeliciteerd met je fantastische prestatie! Waar ik benieuwd naar ben is of jij iets van de schema silt prijsgeven. Ben erg benieuwd hoe je dit hebt gedaan. Zelf heb ik nu 5 marathons gelopen en 1 nét onder de 4 uur. Wel met stijve zere benen vanaf km 25. Dat moet toch anders kunnen?! Nou ja, vandaar mijn vraag dus. Geniet van je medalweek! Groetjes, Carien
Lotte
Geplaatst op 21:19h, 16 oktoberBeste Carien, Dank je wel!!! Ik heb niet een getraind met een heel vast schema eigenlijk.. Ik heb wel wat op papier staat en dat staat in het verhaal: Rennend met mijn kadaver naar Amsterdam. Ik denk wat mijn kracht is geweest dat ik het echt heel rustig heb opgebouwd. Ik ben een echte kilometer vreter en heel gedisciplineerd in mijn trainingen. Krachttraining, HIIT training en 4-5 keer in de week lopen. Ik heb de opbouw echt van 21 km naar 35 gedaan met elke keer maar 2 km erbij en twee opeenvolgende weken hetzelfde aantal kilometers gelopen. en 2x een 30, 1x 32km en 1x een 35km. Ik denk dat ik binnenkort mijn complete trainingsopbouw wel op papier ga zetten en dan zal ik die zeker hier delen! Ik ken jouw lichaam niet.. maar ik gok en hoop voor iedereen dat, dat inderdaad anders kan! Maar onderschat niet dat je mind een hele sterke invloed heeft. Ik was echt so excited zoals de pointer sisters zongen en heb nooit gedacht aan kramp, de man met de hamer of iets in die trant.. Iedereen is anders maar ik gun iedereen zo’n top race als ik heb gehad! Voorlopig blijf ik nog even op deze marathon wolk.. Alhoewel de rust is wel een dingetje… 😉 Groetjes Lotte
Maarten
Geplaatst op 07:44h, 17 oktoberGoed gedaan!
Lotte
Geplaatst op 10:21h, 17 oktoberDank je wel Maarten!! 😀
Irene
Geplaatst op 19:06h, 17 oktoberWat een leuk verslag! Het enthousiasme spat van het scherm 🙂 Super knap dat je zo gefocust was en je doel hebt gehaald. En dat ook nog met een pitstop tussendoor, even terug lopen voor een gelletje en rustig aan doen bij de drankposten. Respect!
Lotte
Geplaatst op 21:31h, 17 oktoberDank je wel Irene!! Ja ik ben nog steeds helemaal vol enthousiasme! haha die pitstop was echt nodig want ik was alleen maar bezig met mijn blaas.. No shame 😉 dat rustig aan doen bij de drankposten werd mij echt op het hart gedrukt… dus voor eens in mijn leven verstandig gedaan.. maar nog steeds schrok een vriendinnetje van mij toen ze mij zag.. lijkbleek en donkere kringen onder mijn ogen volgens haar.. haha maar ik zwaaide en lachte nog dus moest goed zij was haar gedachte! maar wat een heerlijke beleving! Zou het zo weer doen!