Back to the future

Off season zit erop en ik ben weer lekker aan het trainen. Voordat ik vooruit kan kijken naar het volgende seizoen en de volgende wedstrijden even een korte terug blik. Een soort back to the future, alleen dan zonder auto maar met TT fiets. Ironman Barcelona is inmiddels ruim 1,5 maand geleden dus het ideale moment om lekker nostalgisch te worden. Ironman Barcelona was mijn hoofddoel van dit jaar en dus mijmer ik nog even over wat al is geweest…

De dagen vooraf.

Aangekomen in het pittoreske Callela vulden de dagen vooraf  zich met de laatste taper trainingen, veel rusten en eten. Iets waar ik wel aan zou kunnen wennen. We zaten in een van de racehotels en dan zie je dat de balkonnetjes om je heen langzaam gevuld worden met tijdritfietsen die staan te zonnen. Ik vind het altijd super leuk al die atleten op een plek, ieder mijn zijn eigen verhaal, doel en support crew om zich heen. 

Let get this party started

Op de ochtend zelf was ik behoorlijk zenuwachtig. Het blijft toch altijd spannend zo’n wedstrijd.  Al lopend richting de start kwam langzaam de zon op, en als ik niet zo zenuwachtig was geweest had ik hier mooi van kunnen genieten. Eenmaal op het startterrein aangekomen is het een drukte van jewelste. Tijd om de laatste spullen op te bergen en bidons op de fiets te zetten en in de rij te gaan staan voor de dixies. Dat is iets wat altijd en overal hetzelfde is…  Na mezelf in  5 min in mijn neoprenen huidje te hebben gewrongen was het tijd om te starten! 

Hoe sneller je zwemt, fietst en loopt hoe eerder je binnen bent.

Dat waren de gedachten die telkens door mijn hoofd schoten.. Ik lag nog geen 2 min in het water en ik had al 3 klappen gekregen, waardoor ik mijn bril en neusklem verloor. Met mijn grijpgrage handjes kon ik mijn zwembril nog redden maar mijn neusklem ligt nu nog op de bodem. Dat was even mini uppercut want door het water in mijn neus heb ik constant het gevoel dat ik moet niezen.. De zee was niet bepaald een biljart laken, vanwege de wind en het zwemmen was dus een behoorlijke struggle.. Ik mocht van mezelf pas op mijn horloge kijken als ik uit het water kwam, voor mijn gevoel was ik al langer dan 1,5 uur bezig.  De 3,8 km lange nasale spoeling kwam uiteindelijk na 1 uur 22 aan een einde, dus dat viel alles mee! 

Het feest dat fietsen heet

Nu kon het feest echt beginnen. Neoprenen pakje uit, fietschoenen aan en helm op en hup naar mijn tijdritmonster. Terwijl ik naar mijn fiets rende kwam ook Tijn de tent binnen, altijd fijn om elkaar toch even te zien. De eerste 2 km van het fiets parcours zaten heel veel drempels en moet ik altijd even in het ritme komen. Na 1,5 km had Tijn mij al ingehaald. Eenmaal op de grote weg kon het duwen en trekken aan de pedalen echt beginnen. 45 km heen richting Barcelona en 45 km terug en dat dan nog een keer. Richting Barcelona hadden we wind tegen en zoals verwacht was deze heel goed te voelen, dit was echt heavy shizzle. In het parcours zaten een aantal gekke heen en weertjes, hier was de weg een stuk smaller en dus dubbel opletten geblazen. Het voordeel is wel dat je elkaar dan vaak ziet. Na 45 km was het tijd om te keren en te genieten van de wind mee. Als je zonder te trappen 40/41 km per uur rijdt weet je dat het hard waait.. Wind mee duurt alleen altijd te kort. Vlak voor Callela was het weer tijd om te keren en de laatste keer te ‘genieten’ van de tegen wind.

Deze was nog een tandje heftiger geworden.. Bijzonder genoeg was ik steeds meer mensen aan het inhalen, dat fietsen in de polder begint zijn vruchten af te werpen. Onderweg heb ik bijzondere dingen gezien. Mensen die niet meer verder durfde te fietsen vanwege de zijwaartse rukwinden en dus waren gaan lopen. Zelf ook echt geen fan van rukwinden, hele stukken dus met handen bij de remmen en niet ‘lekker’ kunnen liggen met samengeknepen billetjes reed in Callela binnen en kon ik mijn fiets neerzetten. Na 5 uur en 41 minuten mocht ik eindelijk mijn rug strekken en gaan rennen! 

Run Forest Run

De laatste discipline, de marathon. Ik kwam het loopparcours op en ik had geen idee waar ik lag in het veld. Maar ik had een doel: de marathon onder de 4 uur dus daar ging ik vol voor! Ik voelde mij goed en mijn benen hadden er zin in. Na 2 km kwam ik achter de eerste vrouw te lopen. Wat heel leuk is want dan krijg je een soort van extra aanmoedigingen die niet voor jou zijn. Meestal als ik het loopparcours op kom is de eerste man al gefinished maar ook deze was nog lekker aan het rennen. Ook op het loopparcours was de wind goed voelbaar. Een groot deel van het loopparcours is onverhard soort harde gravel, maar ook stukjes zand en heel veel kuilen, stoepjes en drempels. Goed opletten geblazen dus. Halverwege mijn eerste ronde zag ik Tijn ook lopen. De eerste km’s vlogen voorbij en ik voelde mij redelijk onoverwinnelijk. Ik was nog steeds mensen aan het inhalen en was een soort pac man. Nog steeds had ik geen idee waar ik lag in het veld maar inhalen deed ik!

Keep running

Langzaamaan begonnen de km’s, de hitte en de wind zijn tol te eisen en zakte mijn km tijden toch iets in. Toen ik mijn derde ronde in ging finishte de eerste man, ik moest nog 2 rondjes en dat werden 2 zware rondes. Ik werd steeds een beetje misselijker en eten wegkrijgen ging niet meer. De gelletjes werden gedegradeerd en de cola kreeg een promotie, de fase met enigszins zelfmedelijden was begonnen. Vanaf 27 km ging het tempo wel echt bergafwaarts maar ik wist dat een marathon onder de 4 uur nog steeds mogelijk was. Tijn had het ook steeds zwaarder en die riep op een gegeven moment dat ik hem zou gaan inhalen.. Dat zorgde in mijn hoofd voor kortsluiting want dat was niet de bedoeling.

De laatste kilometers

Vlak voordat ik de 4 de ronde in ging haalde ik Tijn inderdaad in.. We hebben zelfs een unieke foto waarop we allebei staan als we voor de laatste keer lángs de finish lopen in plaats van erover heen. De zon was ondertussen aan het ondergaan en dat betekent dat de zonnebril af moet en iedereen dus je doodse, lege blik ziet. Het enige wat ik dacht was blijven rennen, die sub 4 uur moet je halen. Benen als lood en een maag zo spacy als wat, bij een drankpost nog even boven de prullenbak gehangen en weer door. Bij km 40 wist ik dat ik het ging halen en was ik voor mijn gevoel aan het sprinten naar de finish.. In werkelijkheid rende ik 11,5 km/h maar de andere deelnemers nog langzamer dus leek ik gewoon heel snel. Als je dan eindelijk de finish over mag is dat zo’n enorm fijn gevoel. Helemaal kapot handjes half in de lucht want meer kracht had ik niet maar ik had het gedaan! 11 uur 13 min en 34  seconden.

De administratiever rompslomp

Daar sta je dan achter de finish even ‘lekker’ bij te komen dubbelgevouwen en toch oogje in het zeil houden of Tijn er al aan kwam. Uiteindelijk finishte hij 4 min na mij. In de finisher area staat een heel buffet maar het enige wat je ziet zijn alle lege blikken van al die andere mensen die zo’n heerlijke lange dag hebben gehad. Het is ook de enige plek waar niemand het gek vind als je 10 min boven een kliko staat en je hele maaginhoud gedag zegt. Na een alcohol vrij biertje en een paar zoute sticks was het tijd om onze spullen op te halen. De administratieve rompslomp. Je ‘mag’ dan als wandelende pinguïn al je tasjes en je fiets ophalen… Dat is eigenlijk het vijfde onderdeel… Al stoeiend met al die spullen op weg naar het hotel las ik alle berichten en kwam ik er dus achter dat ik 3de  in mijn categorie was geworden. Die moest ik even verwerken want dat had ik never nooit niet verwacht! 

De prijsuitrijking

Derde worden in je categorie betekent een prijsuitreiking. Deze is altijd een dag na de wedstrijd, dus na een slechte nacht (slapen na een hele Ironman is ook een opgave) was ik weer op de plek waar ik die dag ervoor over de finish was gekomen. Wat een happening die prijsuitreiking en fantastisch om met mijn stijve benen op het podium te mogen klimmen. Het doel voor deze race was proberen om onder de 11 uur te komen. Dat is helaas niet gelukt maar om heel eerlijk te zijn is op dat podium klimmen echt zoveel gaver dan een PR neerzetten! Helaas geen Kona slot voor mij daar greep ik net naast. Voor degene die niet weten hoe dat zit: Voor Kona het Ironman wereldkampioenschappen moet je, je kwalificeren. Elke wedstrijd heeft zoveel slots te verdelen en afhankelijk van het aantal deelnemers per categorie zijn er dus een aantal slots. In mijn categorie waren er 2. Ik had dus of 2de moeten worden of de nummers 1 of 2 hadden moeten bedanken want dan rolt hij door naar mij. Helaas voor mij beide dames zeiden ja maar die derde prijs die neemt niemand mij meer af! 

What’s next…

De plannen voor volgend jaar zijn gemaakt. Ik begin volgend jaar weer met een trainingskamp op Lanzarote en daarna wordt het tijd voor mijn volgende full distance Ironman. Ik ga Zwemmen in de MacDonalds van de witte haai,  Fietsen tussen de aapjes en afzien met lopen… Het wordt Ironman Zuid Afrika op 5 maart!! Gevolgd door het herstellen op safari en lekker wijntjes drinken in de omgeving van Kaapstad. Ik heb mij daar toch een potje zin in! Super vet om een race te gaan doen op een ander en voor mij nieuw continent. Het schijnt een mooie maar een zware race te zijn en hij is lekker vroeg in het jaar dus wie weet volgt er dan later in het jaar nog wel een.. Maar voor nu gaat de focus en het zakgeld dus naar Zuid-Afrika kijken of we daar een potje kunnen breken!