Fourth time’s a charm

Zuid-Afrika zit nog vers in mijn geheugen.. We zijn inmiddels een maand later, het lichaam is hersteld en de eerst volgende wedstrijd staat alweer voor de deur! Maar ik gun mezelf en jullie ook kleine terugblik op de wedstrijd van 5 maart. Een beetje nostalgie wordt oogluikend toegestaan of zoals ze in het Engels zo leuk zeggen: Een trip down memory lane. 

Na elf uur in een koektrommel waren we dan eindelijk in Kaapstad, enorm op verheugd en nu waren we daar! Mijn eerste keer op het Afrikaanse continent! De eerste dagen in zuid Afrika waren top! We reden elke dag ongeveer 300 km richting Port Elizabeth wat ook wel liefkozend PE wordt genoemd, en een hoop leestekens scheelt. Elke dag keken we onze ogen uit, prachtige landschappen en op dag 2 zagen we de eerste struisvogels. Weer eens wat anders als de schapen en koeien.  De tapertrainingen waren even wennen met de warmte en de nog enigszins zware benen van de vlucht, maar het kadaver voelde goed.  Op donderdag kwamen we aan in PE. Gelijk de startnummers ophalen en  de klassieke foto’s met startnummer maken dan zijn die alvast in de pocket. De daarop volgende dagen stonden in het teken van parcoursverkenning, niet van mijn fiets afwaaien, rusten en eten. Het fietsparcours was prachtig, pittig met aardig wat hoogteverschil en het wegdek  is denk ik aangelegd door de Belgen maar een paar gaten meer of minder zouden het verschil vast niet maken zondags! 

Legale doping

De laatste dagen voor de wedstrijd ga ik in baby/peuter/kleuter modus en probeer ik rust reinheid regelmaat toe te passen.. Of zoals de coach zegt slaap is legale doping en van legale doping kan je nooit genoeg hebben. Jammer dat anderen die wijsheid miste en wij de één na laatste nacht voor de wedstrijd een: ‘ van der Poelletje’ hadden. Volgende keer toch maar een hutje op de hei.. Gelukkig kon de legale doping kuur na de laatste korte taper training weer voortgezet worden voordat de wekker op een heerlijk onchristelijk tijdstip ging die volgende ochtend. 

the delayed countdown

D-day en ik was zo zenuwachtig! De cursus invlechten was nog steeds niet aangeslagen en het ontbijt ging met moeite naar binnen. Het moest vandaag gebeuren! We lopen naar buiten en het is nog donker, het regent, ik zie bliksem en baal als een stekker. Maar het weer heb je niet in de hand dus niet te lang bij stilstaan en door! Bidons en eten in de fiets de laatste dixie bezoekjes en tijd om dat wetsuit aan te trekken en wachten, wachten op de start en nog zenuwachtiger te worden. Er werd omgeroepen dat het zwemparcours werd ingekort. We zouden starten om 6:25 starten maar uiteindelijk dook ik om 7:15 het water in. Ik dacht al die tijd dat we 1900 meter moesten zwemmen maar pas vlak voor de start hoorde ik dat het 900 meter was.

Don’t drown

De bel ging en ik rende vol vaart richting de zee. Hup de golven in en gaan, zwemmen. Naast mij zag ik anderen ook worstelen met de golven en ik dacht alleen maar gaan met die banaan! Het is maar 900 meter dan staan we weer op het droge! Geprobeerd snelle voetjes te vinden, die te volgen de armen het werk te laten doen. Na iets meer dan 17 min had ik weer zond onder mijn voetjes. Niet snel maar ook niet dramatisch slecht. Onder aanmoedigingen van Tijn wurmde ik mij uit mijn wetsuit en rende ik naar de fiets! Het regende helaas nog steeds maar het voordeel van een triathlon is dat je toch al nat bent als je moet beginnen met fietsen. Met een halve reep in mijn hamsterwangen stapte ik de fiets op tijd voor 180 km fietsen! 

Don’t crash 

Ik had al snel een lekker trapritme te pakken. We gingen gelijk de stad uit paar scherpe bochten wat klimmetjes en de beentjes voelde goed! Het regende en het was mistig. Ik kon niet zo ver vooruit kijken maar zolang we toch aan het klimmen waren was dat geen ramp. Na 20 km merkte ik al dat mijn rug er geen zin in had vandaag. Nou is fietsen altijd belastend voor mijn rug maar normaal gebeurt dat pas na 130-140 km. Het enige wat ik dacht was hoe sneller ik fiets hoe eerder dit voor mijn rug klaar zou zijn, dus gewoon blijven trappen. Bijna de hele eerste ronde was het mistig, de zon begon er wel langzaam doorheen te prikken dus het werd behoorlijk benauwd. Ik had al snel een 1-2tje met een Duitse dame. Ik ging sneller heuvel op en op de vlakke stukken, zij daalde stukken sneller af. Elke keer als ik haar inhaalde kon ik weer even op mijn knipoog skills oefenen. Ik kwam weer langs start, mocht geen 2000 euro ophalen maar gewoon door met de volgende ronde. En dan kom je een behoorlijk slagveld tegen.. Mensen die gecrasht zijn, oververhit in de berm zitten, enorm veel bidons, bandjes en andere dingen die van de fiets zijn afgevallen. Blijven trappen was mijn enige motto. Als je dan voor de tweede keer het verste punt hebt gehad dan geeft dat toch een soort kick. Mijn rug lag nog steeds dwars maar vanaf km 145 leek het beter te gaan of ik had in ieder meer power. 

De laatste 30 km had ik een ongenode gast in mijn wiel zitten en boos kijken met een helm en vizier op behoort niet tot mijn kwaliteiten. Ik reed de Transistion in en hoorde hem roepen: ‘Thanx for the tow’ Ik werd nog bozer maar wilde mijn energie er niet aan verspillen. Ren schoenen aan en ik ben hem niet meer tegen gekomen. 

Don’t walk

Ik was zo blij dat ik van de fiets af was, mijn rug kon strekken en een ‘stukkie’ mocht rennen. Ik rende de transistion uit en al was mijn hartslag iets aan de hoge kant het voelde goed, so hey ho let’s go. De zon was goed aanwezig en het was lekker warm. Bij de drinkposten hadden ze zakjes met water, de eerste keer had ik geen idee wat ik ermee moest doen maar openscheuren met mijn tanden en drinken en boven mijn hoofd uitknijpen ging uiteindelijk prima. De km’s tikten lekker weg en na mijn eerste ronde hoorde ik dat ik derde in mijn categorie lag, dat gaf een lekker gevoel! Ik had geen idee hoe ver ik achter lag op nummer 2 en hoeveel speling ik had met nummer 4 dus ik was vastberaden om dit tempo zo lang mogelijk vast te houden. Na 21 km was de glans er wel vanaf, maar dan ben je al op de helft dus dan is het niet ver meer. In ronde 3 begon het kneiterhard te regenen en hoorde ik dat ik zoveel speling had op nummer 4 dat ik besloot om mezelf niet compleet uit te knijpen, blijven gaan maar niet tot het uiterste. De regen en onweer bleef komen, de plassen op de weg waren enorm maar ik dacht alleen maar aan de finish. Van de laatste 3,5 km heb ik enorm genoten. Vanaf dat punt is het een recht lijn naar de finish en dat gevoel is fantastisch! Vlak voordat ik de rode loper opliep heb ik de vrijwilligers even bedankt want wat waren ze goed!! Als je een wedstrijd wil met schone dixies kan ik deze van harte aanraden! 

Red carpet

De rode loper is fantastisch. Zelfs als je door een enorme diepe plas moet, je lichaam huilt want het is moe, kapot en alles doet zeer: blaren, schuurplekken, betonnen bovenbenen maar mijn hoofd kan alleen maar lachen! Met aanmoedigingen van Tijn ren ik onder de finish boog door. Ik heb het geflikt! Derde in mijn agegroup en weer een marathon onder de 4 uur! Als dit geen Kona ticket was dan wist ik het ook niet meer! Kapot maar gelukkig! 

Finisher party

De volgende dag was het tijd voor de slot allocation en de prijs uitreiking. Wat een feest, ze maken er altijd een fantastische ceremonie van muziek, verhalen en applaus veel applaus! Als ik dan de Hawaiaanse Lei mag ophalen en ’s avonds nogmaals het podium op mag klimmen om die prachtige bokaal op te halen ben ik een gelukkig mens! Ergens kan ik nog steeds niet geloven dat waar ik zo hard voor gewerkt had en zolang van gedroomd had dan nu werkelijk waar gebeurd was. Voor het bewijs hoefde ik alleen maar even op mijn creditcard afschrift te kijken maar het is nog steeds best unreal! Naast mij was ook Tijn geplaatst voor het WK halve triathlon! Hij had het ook echt super gedaan dus we gaan niet alleen naar Hawaii we gaan ook nog naar Finland later dit jaar! 

The lion king

Om het feest compleet te maken hadden we nu nog 1,5 week vakantie in dit fantastisch mooie land! Tijd voor safaris, hikes en bijkomen! En daar hebben we enorm van genoten! Prachtige wilde dieren gezien, Pumba liep de dagen na de Ironman gewoon langs onze veranda. We hebben cheeta’s, olifanten, neushoorns, buffels, giraffes, struisvogels, pinguïns en prachtige vogels gezien. Werkelijk waar genoten van elke minuut en nadat de spieren enigszins hersteld waren lekker kunnen hiken en nog kunnen mountainbiken in een omgeving die ik graag dichter in de buurt had willen hebben. Naast Nieuw-Zeeland en Ecuador staat dit land in de top 3 van mooiste en leukste landen. Mensen zijn enorm vriendelijk en behulpzaam, de taal is fantastisch want een rivier die Holsloot heet dat moet goed zijn. Aan het feit dat de stroom af en toe gewoon een paar uur per dag niet aanwezig is valt prima te wennen en de relaxheid en vriendelijkheid, zelfs in het verkeer kunnen wij hier nog wel een puntje aan zuigen. 

Ik kijk met een big smile terug op deze wedstrijd en reis. Ik verheug mij enorm op wat er komen gaat! Morgen start ik bij de tijdrit Almere en ik kijk uit naar onze reisjes naar Finland en Hawaii! Waar ik als eerste Nederlandse met reumatoïde artritis zal starten op het WK Ironman. Enne sponsors zijn van harte welkom!