Halve Ironman, did it! Done it!

na 1200 km een nachtje Hamburg en Rodbey kwamen wij dan aan in het mooie Jönkoping met zijn meertjes en rode huisjes. Bij het binnenrijden van de stad zag je gelijk alle Ironman vlaggen hangen en de kriebel werd nog erger! Maanden voor getraind en naartoe geleefd en dit weekend moest het dan eindelijk gebeuren. Opwinding, nervositeit en een heleboel andere emoties gierde door mijn lijfje. Op zaterdag moet je je melden in het Ironman dorp, je startnummer ophalen en krijg je je polsbandje om. Ook moest ik afscheid nemen van Liz want die moest de nacht doorbrengen tussen alle andere snelle monsters in de regen en de kou… Want waar de weersvoorspellingen de hele week heel voorspoedig waren was, het 10 graden met regen en zou het voor de wedstrijddag niet heel veel beter zijn… Helaas mijn B100 genen hadden wat dit betreft de overhand.  Het weer is het enige wat je niet in de hand hebt dus hoofdje omhoog en nog steeds genieten van de opkomende zenuwen voor die eerste halve Ironman!

The usual

Liz afgeleverd, bandjes gehaald en om nog meer zenuwen gekweekt dus we konden naar de B&B om de rest van het enigszins autistische lijstje afwerken.. De avond voor een wedstrijd worden er pannenkoeken gegeten, bietensap gedronken, leg je je spullen klaar en ga je op tijd naar bed. Zelfs in de aanwezigheid van heel veel knäckebröd is dat niet anders! ‘ s Ochtends op tijd wakker worden net alsof je je naar je werk gaat: douchen, aankleden en het autistische ontbijtje: havermout! Als alles is ingeladen (letterlijk) op naar het Parc Ferme om daar de laatste dingen klaar te leggen. Liz had de nacht in de regen overleefd en was er klaar voor.

De countdown!

De laatste minuten voor de start tikken weg, in de regen wurm ik mij in mijn geliefde Huubje, check ik nog de laatste keer mijn spullen en lopen we richting de start. Het valt gelijk op dat de afstand van het parc fermé tot aan de start gewoon 700 meter is.. Reken maar uit wat dat met je T1 doet.. In een optocht van een bont gezelschap geurend naar de neopreen en rubberen badmutsen richting het startvak. Het eerste startschot klinkt en de pro’s zijn weg. Met mijn badmuts op en op mijn blote kakkies staan we daar in de regen te wachten tot we dat mooie watertje in mogen. Geen biljartlaken maar ik word ook niet zeeziek als ik ernaar kijk. Langzaam schuiven we op, komen we dichterbij nog ff lekker kwatten in mijn zwembril,  sexy neusklem op. Ik geef Tijn een klap op zijn billen en een kus en wens hem succes. Hij gaat als eerste het water in. Twee minuten later is het mijn beurt! Potverdikkie ik zwem!

Het is maar 1,9 km

Het is maar 1,9 km dat is wat er tijdens het zwemmen constant door mijn hoofd gaat. Net als de vraag waar in hemelsnaam de boei blijft en waarom ik niet kan plassen tijdens het crawlen! Die boei lijkt maar niet dichterbij te komen. Dankzij de rolling start was het geen massale vechtpartij in het water en kon ik best aardig mijn slag vinden. Haleluja voor rolling starts! Het water waar wij in zwemmen in volgens mij een soort kano vijver want er liggen allemaal kleinere gele boeien in en aangezien mijn navigatie skills het in het water soms ook laten afweten, ben ik net Mike Tyson  tijdens een lesje zaktraining. Als ik eenmaal de draai heb gemaakt durf ik niet op mijn horloge te kijken naar mijn tijd, ik blijf gewoon zwemmen. Af en toe een beetje schoolslag want ja ik moet plassen. Ik neem mezelf serieus voor om ook daarop te trainen, want dat lukt mij dus met geen mogelijkheid! Het laatste stukje van de brug naar het einde van het zwemparcours trilt mijn garmin en ik kijk 31 min zie ik staan.. Nog zo’n 400 meter dat moet toch kunnen in 9 min dacht ik.. Maar niks is minder waar ik kom het water uit, eindelijk vaste bodem onder mijn voetjes! en ik zie staan 42 min.. Al rennend kleed ik mij uit, ik probeer die 700 meter zo snel mogelijk af te leggen want Liz wacht op mij!

Zo goed als vlak..

Eenmaal in het parc fermé ging het wisselen voorspoedig en waren Liz en ik snel herenigd over de balk en hup in de pedalen nu ging het feest eigenlijk pas echt beginnen! Het zou fietsen naar een plateau zijn eerste 20 km wat klimmen daarna zo goed als vlak… Nou dat viel vies tegen! Het klimmen ging best aardig veel mensen kunnen inhalen en eenmaal boven dacht ik: mooi kunnen we nu knallen.. Maar voor mijn gevoel zat er geen meter vlak in! Nog meer kleine steile hellingen, lekker veel wind en af en toe ook een regendruppel. Het fietsen viel mij loodzwaar en ik had dat stiekem anders ingecalculeerd. Het parcours was echt prachtig, wat een omgeving daar heb ik ontzettend van genoten. Net als van de Zweedse oma die duidelijk door haar familie buiten was gezet met een vlaggetje in d’r hand en maar zwaaien, fantastisch! Pas na 60 km kwam ik er echt lekker in en kon ik eindelijk tempo maken. Het eten en drinken ging goed, ondanks dat ik aan het afzien was, was ik in mijn element! Als je door dorpjes als Kaxholmen rijdt weet je ook dat het goed gaat. Na 90 km en voor mijn gevoel meer wind als in de polder en meer klimmen als in de Ardennen mocht ik Liz weer in het rek zetten!

We zijn er bijna…

We zijn er bijna, we zijn er bijna maar nog niet helemaal!!! En dat is wat ik dacht behalve in de laatste 7 km toen was ik langzaam aan het sterven. De eerste km’s gingen prima 3 rondjes om het meer. Lekker overzichtelijk de tel kwijt raken was er niet bij. Lopen was tenslotte mijn onderdeel dit moest te doen zijn.. Maar na mijn dixiestop (plassen met een trisuit aan kost echt veel meer tijd) zag ik mijn km tijden langzaam achteruit gaan. Ik had de kracht en power in mijn benen niet meer, om dit op te pakken ik miste dat duidelijk.. Mijn gelletjes waar ik normaal zo van geniet kreeg ik moeilijker weg en de zon die eindelijk was op komen dagen zorgde voor grote dorst. Zelfs het rondje meer had lekker wat heuveltjes en elke heuvel voelde als de Mount Everest. In mijn laatste 7 km dacht ik alleen nog maar aan de finish en het feit dat ik moest blijven lopen.. En als je dan eindelijk die afslag mag maken richting de finish dan voel je niks meer.. Zwevend ging ik de finish over! Voor mijn gevoel dan want volgens mij was ik meer een stervende zwaan.. Als Tijn daar niet had gestaan om mij op te vangen was ik letterlijk door mijn hoeven gezakt.

Done!

Mijn eerste woorden waren dan ook: ‘Ik ben helemaal naar de klote’ Ik was zo diep gegaan en had zo gestreden voor mijn doel van onder de 5 uur 30 min. En ik had dat net niet gehaald.. 5 uur 34 min en 23 seconde. Wat een strijd maar wat een euforie! Wat was dit cool! 42 min gezwommen, 2 uur 50 min gefietst en 1 uur 52 min gelopen. Ik had het gehaald, ik had gestreden en ik had genoten en ik ben nu van mijn hoofd tot mijn navel een Ironman, een echte halve Ironman! Ik kan het iedereen aanraden maar het is heftige shizzle! En wat was ik blij dat Tijn daar stond, en dat we dit samen konden delen!

De schuurplekken van mijn trisuit zijn bijna geheeld dus op naar de volgende Challenge..

What’s next als halve Ironman..

Ik moest eerst even herstellen en dat ben ik nog steeds aan het doen.. Waar ik tijdens en na de wedstrijd geen extra pijnklachten had vanwege mijn rug, reuma of wiplash. Heb ik sinds maandagmiddag na het poetsen van mijn tanden al 5 dagen een niet te harden hoeveelheid pijn in mijn rug en nek. Buiten het lichamelijk herstel moest ik het ook even laten bezinken want wat een happening zo’n halve Ironman, tot in de puntjes geregeld, super organisatie en bizar groot aantal sporters, heel gaaf! Inmiddels zijn de schuurplekken van mijn trisuit bijna hersteld dus ik durf weer verder te kijken en plannen te maken! 15 september ga ik voor nog een halve triathlon, Challenge Almere it is! Om toch die streeftijd van 5,5 uur proberen te halen! Om hoogtemeters hoef ik mij in de polder niet druk te maken.. Op 15 december in Spijkenisse wil ik mijn PR op de marathon aanvallen onder de 3 uur 30 en daar heb ik dan ook gelijk een vacature voor gelpoes open staan. Ik doe het komende week nog even rustig aan om ook mijn rug wat rust te gunnen en dan ga ik mijn trainingen weer langzaam hervatten. Over 8 weken sta ik klaar in de polder met mijn Huubje aan en zo’n lekkere condoom op mijn hoofd!