Ironman Copenhagen: Did It!

Ik kan mag mezelf nu een Ironman noemen. Welkom bij de club is zelfs al gezegd. Ik voel mij compleet het vrouwtje maar de datum 22 augustus is niet een datum die ik snel zal vergeten. Na 1,5 jaar trainen was het dan eindelijk zover.. Starten op de Ironman Copenhagen en ik neem jullie daarin graag even mee.  

the day before

Al sinds donderdag waren wij in het mooie Copenhagen. Startnummers en sfeer geproefd hadden we al. Zaterdag moesten alle spullen en fietsen worden ingeleverd dus dit was taak 1 voor die dag. Helaas schoot taak 1 bij mij volledig in mijn rug.. De spanning en alsof mijn lijf wist dat het morgen moest presteren leek het alsof deze nog een keer wilde laten weten dat het bij mij niet zo vanzelfsprekend was. Als unstappable pinguïn met mijn scheve rug met fiets en tassen naar de start area. Voordat we het hele zooitje inleverde nog even stukje fietsen en lopen. Pinguïn af ging ik helaas niet meer worden vandaag maar ik liet mij er niet door gek maken. Morgenochtend zou ik starten dat zat in mijn kop en was er met geen hamer meer uit te krijgen.

D-day

Om 5 uur ging de wekker. De zenuwen waren precent net als het gebrek aan ontbijtlust. Tegen heug en meug witte bolletjes met jam naar binnen gewerkt. Compleet insmeren (lees baden in)  anti schuurzalf,  trisuit aan en hup richting de start. En mijn rug? Die was minder pijnlijk maar nog niet op het niveau wat ik had gehoopt. Aan de start was het een ware mierenhoop van triatleten, supporters en crew. Alle klassiekers zie je voorbij komen en doe je zelf aan mee. Fiets checken, bidons en repen erin, fiets tasje checken en toch nog proberen zo’n overheerlijk wit broodje met jam naar binnen te werken. De dixie aan de binnenkant bekijken en mezelf als een ware Barbapapa: ‘ Huub huub huub, barbatruuk’  in mijn Huub wetsuit zien te hijsen. Alle roze capjes mochten vervolgens richting de start en daar stonden we dan met z’n tweeën en en heel veel andere zenuwachtig te wachten en koude voetjes te kweken op de strandje tot het startschot zou klinken..

Off we go

Het startschot klonk, eerst Tijn en 6 seconde later mocht ik. Hup dat koude water in, wat ik door de adrenaline en emotie totaal niet voelde.. Ik zei ’s ochtends nog zo stoer dat ik niet zenuwachtig was, ik wist toch niet wat er ging komen. Ik was wel wat emotioneel want eindelijk mocht ik! En daar lag ik dus in dat water.. Ik probeerde zo snel mogelijk die 3,8 km te zwemmen. Het water was mooi helder, heerlijk zout en best frisjes. Maar het voelde fantastisch. Ik had een lekker groepje en hoefde niet te ruziën voor mijn plekje. Sneller dan verwacht had ik de eerste 500 meter afgelegd en dat gaf een enorme boost. De eerste en tweede brug volgde en opeens zag ik allemaal mensen rechtop staan en door het water lopen.. Na 1500 meter konden we even heerlijk door het water waden alvorens we weer verder moesten zwemmen. Drie personen voor mij zag ik Tijn lopen. Even verderop hebben we zelfs even naast elkaar gezwommen. Het zwemmen ging zelfs zo lekker dat ik kon zwemmen en plassen tegelijkertijd een historisch moment. Toen ik op een gegeven moment een enorme paling zag wilde ik degene naast mij nog aanstoten en roepen kijk hier! Dit beest was echt enorm! Maar ik kon mezelf bedwingen, Lot je bent met een wedstrijd bezig zei ik tegen mezelf. Na 1 uur en 13 minuten was het feest compleet, want ik stond weer op het droge! Deze zwemtijd had ik echt niet verwacht. Mijn dag kon nu al niet meer stuk!

Let’s roll

Fietspullen pakken en heel rustig wetsuit uittrekken en fietsspullen aandoen. Vooral niet teveel onverwachtse rare bewegingen maken om mijn rug niet te pesten. Ik kwam Tijn weer tegen bij de bankjes, erg leuk om elkaar nog even te zien voordat we op de fiets zouden stappen. Spullen aan, reepje in mijn mond en hup over de rode loper naar mijn racemonster. Eenmaal op de fiets begon het feest! Ik merkte gelijk dat ik goede benen had en kon lekker goed gas geven. De stad uit was veel bochten werk, hobbels en stukken met grint maar eenmaal op de weg langs de kust was het een waar feest. Ik wilde niet teveel op mijn horloge kijken en gewoon fietsen and so I did. Goed blijven eten en drinken en gewoon trappen. Eenmaal van de kust af begonnen de heuveltjes en ook de wind maar dat het tempo iets inzakte was oké. Te hard pushen zou mijn rug niet leuk vinden dus fietsen op souplesse was wat ik mezelf voorhield. Vlak voordat ik mijn tweede ronde in ging werd ik ingehaald door de eerste prof triathleet,  Cameron Wurf Vloog mij voorbij met in zijn kielzog 2 motoren. Voordat ik de tweede ronde inging kreeg ik nog een overheerlijke geur van gebakken eieren met spek in mijn neus.

Round 2

Voordeel van twee rondes is dat je alles al een keer gezien hebt en weet wat je krijgt en dat ik gelijk ook een nadeel. Je weet de zware stukken van te voren. Maar ik voelde mij sterk en ik was net een beetje zoals Witney Housten ook zingt: ‘ so emotional baby’ Ik bedacht mij dat ik dit gewoon aan het doen was. In plaats van niks meer kunnen zoals toen ik net uit het ziekenhuis was gekomen, was ik nu gewoon een Ironman aan het doen. Ik was alive en het ging goed. Vanaf 120 km werd het wel zwaarder maar nu was het nog ‘maar’ 60 km en dat had ik al zo vaak gedaan dus no problemo. De tweede keer de heuvels over met wind tegen vond ik toch een stuk minder plezant, ik zag mijn tijd toch terug zakken en moest eigenlijk ook plassen maar wilde niet van mijn fiets afstappen.. het was immers nog maar 40 km dus dat hield ik ook nog wel vol. De laatste 15 km had ik weer de geest en kon ik weer lekker doortrappen. Mijn fiets aan de kant kunnen zetten en stukkie lopen daar keek ik wel naar uit!

Run Forest Run

Na 180 km kwam ik als een soort oud omaatje van mijn fiets af 5 uur en 36 min ineengevouwen op zou tijdrit fiets zitten doet geen wonderen voor je souplesse. Snel loopspullen pakken weer voorzichtig wisselen want ik wist nu helemaal dat mijn rug een soort tikkende tijdbom zou zijn. En daarna kon ik eindelijk mijn blaas legen, dat was echt hemels! Daardoor wel een iets langere Wissel maar ik begon vol goede moed en te snel aan die 4x een ronde van 10,5 km of 42,195 meter. Het was heerlijk druk in het centrum van Copenhagen wat lekker afleidde. Ik wist dat ik 4x langs de kleine zeemeermin zou lopen en wist nu al dat de laatste keer de beste zou zijn.. Nou heb ik die hele Zeemeermin niet 1x gezien omdat we bovenlangs liepen en dat beeld dus helemaal niet in zicht was. Heb ik onderweg erg om moeten grinniken. Wie ik wel zag was Tijn! Hij zat ook lekker in z’n flow. Mijn strategie had ik van te voren bepaald. Lekker rennen maar bij de voedingsstations mocht ik al wandelend eten en drinken pakken. Het ging mij eigenlijk vrij goed af. Ik kon nog lachen, praten en roepen. Onwijs genoten van alle support dat was echt super fijn. Na 26 km waren mijn benen en rug er eigenlijk wel klaar mee. Vanaf dat moment ging ik aftellen.. En dingen bedenken om het makkelijker te maken. Nog maar 10 mile, een van mijn favoriete afstanden. Nog 10 km dat had ik al heel vaak gelopen. Nog maar 5 etc. toen ik mijn laatste ronde inging werd ik langzaam euforisch.. Vanaf 1,5 km voor de finish heb ik er nog een halfslachtige eindsprint uitgegooid, gezwaaid naar Tijn die langs de kant stond en met handjes in de lucht ging ik de finish over! Ik had het gehaald!

You are an Ironman!

Dat roepen ze dan heel hard als je de finish over komt. Wauw! Ik had het gehaald! Ik ben even over het hek gaan hangen want was behoorlijk duizelig en zo kon ik het even laten bezinken! In 11 uur en 9 min had ik die 226 km afgelegd. Waar ik gister nog krom liep van de pijn liep ik nu zo trots als een pauw en met beetje pijnlijke bovenbenen naar mijn spullen. Dat finishers shirt aantrekken en een knuffel halen van Tijn.

What’s next

Die avond hebben we verhalen uitgewisseld, heb ik tegen heug en meug 1 pizza naar binnen gewerkt. De eerste hap is goddelijk alles daarna kost pijn en moeite. Dat is alsof je spruitjes aan een klein kind moet voeren. De vreugde maakte plaats voor trots. Ik met mijn kadaver en die rotreuma heb gewoon een Ironman gedaan. En gelijk toch ook doelen stellen voor een volgende keer want over 7 weken op 23 oktober staan we aan de start in Cascais weer een hele Ironman en stiekem wil ik het daar nog beter doen.. Of dat lukt geen idee want het parcours heeft dan flink wat meer hoogtemeters en dat is voor ons, als onder NAP bewoners toch altijd lastig. Maar ik kan je vertellen dat ik er nu alweer zin in heb! En zoals Ironman zelf zegt: Anything is possible!

Voor nu nog even een weekje gas terug en herstellen en hopelijk kunnen we volgende week dan weer wat meer doen en stiekem verheug ik mij daar nu al op!

The statistics

Even wat statistieken op een rijtje:

• Ondanks het anti schuurzalf bad behoorlijk wat schuurplekken. Rug, armen, schouders, nek, liezen het is een groot schuurfeest.
• 2 verloren teennagels. Mijn carrière als voetmodel is nu definitief over.
• Onderweg gegeten: 5 repen, 2 zakken gummies, 8 dextro, 5 bidons, clif blocks, en genoeg cola tot de volgende Ironman.
• Spierpijn: Yes! Dag 1 was waardeloos trap af was een enorme opgave. Dag 3 was het al bijna weg.
• Aantal stappen dag 1 na de ironman: 6312 Aantal stappen dag 2 na de Ironman: 31015.
• Ultieme after race snack: Een knelsnackl. Dit is echt te lekker! Het is een Deense cinnamonrol maar die ze daar maken is echt 100x beter dan wat je hier kan kopen.

Nu dik een week later kan ik nog steeds alleen maar blij zijn en trots dat het zo goed is gegaan. Dat ik die dromen najaag en mijn grenzen verleg. Dat kan ik iedereen aanraden want als we ons niet verder zou ontwikkelen of dromen zouden najagen zouden we nu nog steeds in een lendendoekje en met speer over de savanne rennen!

Happy finishers

als echte groupie met de nummers 1 en 2 van de Ironman.