Eindelijk was het dan zover, marathon weekend! Of zoals ik hem nu noem het monster weekend. Vanuit Rotterdam gingen mijn partner in crime: Tijn en ik op weg naar onze oosterburen, de Duitsers. Na een stukkie rijden, heleboel slechte nummers (serieus slechtste DJ ever overhere) kwamen we in het land dat Duitsland heet. Dan realiseer je, je dat de omgeving er nog steeds hetzelfde uit ziet. Dus als wij Nederlands nou iets beter waren geweest in landje pik, dan had Münster gewoon Monster geheten en hadden we er Heineken gedronken in plaats van Erdinger.. Maar omdat wij vroeger liever gingen varen dan aan landje pik te doen, ging ik nu mijn eerste monster afstand in het buitenland lopen en dat maakt het toch wel een stukje exotischer!
Münster greetings
Gearriveerd in het pittoreske Münster en ons appartement, kon het feest beginnen. Naast de uitnodiging voor de marathon hadden wij ook een mooi appartement vlakbij het centrum van de stad! Voordeel van een eigen appartement betekent ook je eigen pré-race ontbijt en in ons geval dus, banaan havermout pannenkoeken! Ik ben niet zo’n autist op het gebied van eten maar met lange afstandswedstrijden vind ik dit toch het allerfijnste ontbijt en in het verleden ben ik er heel hard op gegaan! Zo’n twee dagen voor de marathon zijn er eigenlijk weinig dingen die je doet.. Buiten je startnummer ophalen, eten, drinken en relaxen. Dus dat is precies wat wij deden, nummertje ophalen, beetje rondlopen in de stad, eten en drinken. Mijn voorbereiding was verre van ideaal voor deze marathon(lees hier), in 8 weken tijd getraind van nog geen 5 km naar deze marathon. Met toch wel het doel minstens onder de 4 uur te lopen.. Aangezien we allebei geen PR doelstellingen hadden, ging het stapelen gepaard met zowel op vrijdag als zaterdag gewoon nog zo’n lekkere Duits biertje. Want teveel water drinken is ook niet goed voor je… Of zoals mijn vader altijd zegt: ‘Fish fuck in it’
Sunday runday
Pre race selfie!
Eigenlijk is alles wat voor zo’n race gebeurt niet zo heel erg spannend! Bedoel het feit dat ik 5 pannenkoekjes naar binnen werk, wel 6 keer moet plassen, 3x mijn veters strik en nog 3x plas is niet heel spannend! Tijn en ik stonden allebei in een ander startvak.. Hij stond bij de snelle Jelles en ik bij de iets minder snelle Jelles. We spraken af om elkaar bij de finish weer te zien, voorzichtig te doen en er werd mij nogmaals gezegd vooral niet te gek te doen.. Sta je dan met een heleboel andere lopers te wachten op het startschot, met z’n allen op weg naar de ellende of getver zoals ik dat graag zeg! Daar klonk ie dan, de hele kudde kwam in beweging en dat betekent dat ik dat ook moest doen. Eenmaal over de streep begint het feest, als soort kudde gnoes of andere op hol geslagen wildlife over de savanne baanden we ons een weg door het centrum van Münster. In het begin is het altijd opletten, zigzaggen en vooral niet te snel van start gaan! Ik had mezelf voorgenomen om wel te proberen onder die 4 uur te blijven maar op gevoel te lopen. Om eerlijk te zijn moest ik echt even inkomen.. Waar het in Amsterdam allemaal zo rete soepel ging was dat hier totaal anders, de laatste twee weken werkte mijn lijf al niet zo goed mee waardoor ik totaal niet gelopen had en dat merk je dan wel..
De eerste helft
After race selfie! Zal ik dat zoutvaatje even bijvullen…
Toch gingen die eerste kilometers lekker snel voorbij! Eenmaal warm liep ik wel, eerst door het centrum van Münster en later buiten de stad. Veel plattelandse omgeving echt mooie stukken gezien, er stond overal enthousiast publiek langs de kant wat heel fijn is! Al kletsend nog een stukje met een Duitse gelopen die zich nog afvroeg waar alle dames waren.. We waren inderdaad omsingeld door allemaal mannen, het testosteron gehalte was hoog zullen we maar zeggen! Vanaf een kilometer of 18 begon mijn hele rechterbeen te verstijven. Ik had werkelijk waar nog nooit kramp gehad dus ik vroeg mij af is dit dan kramp? Als je iets nog nooit gehad hebt, hoe weet je dan dat je het hebt? Bedoel zieke mannen denken ook altijd dat ze griep hebben, en dan is het in feite gewoon een mannengriepje.. En geloof mij mannen dat is een aanzienlijk verschil! Maar naarmate de kilometers verder vorderde begon mijn rechterbeen steeds zwaarder te worden, moeilijker te buigen en als soort blok beton te voelen. Dat rent echt heel oncomfortabel.. Gelukkig was ik het halve marathon punt gepasseerd, dus ik hoefde er nog maar 21,1 km bedoel je moet het altijd van de positieve kant bekijken toch?
De tweede helft, helaas meer dan 45 min plus blessure tijd..
De tweede helft van de kilometers gingen net zo soepel als vanaf het 18 kilometer punt. Voor mijn gevoel ging alles 
vals plat omhoog.. Ik heb echt een bloedhekel aan vals plat.. Als je een berg wil zijn wees potverdikkie gewoon een berg! Ik heb niks met dat valse gedoe.. De omgeving was wel echt super en de support was nog steeds veelvuldig aanwezig. Er was een stelletje dat ik wel 4x voorbij heb zien komen en die mij elke keer hard aanmoedigden, dat Just do it van Nike is toch altijd een lekkere inkopper op dat soort momenten. De gedachte die ik mezelf constant voorhield was: hoe sneller je loopt, hoe eerder je finisht dus hoe eerder je Tijn weer ziet.. Dus ik bleef door hobbelen met mijn verkrampte betonblokken van beentjes. Bij het 32 km punt keek ik op mijn klokje en toen zag ik dat ik op 2 uur en 57 min zat.. Waarop de gelukzalig gedachte door mijn hoofd ging dat ik nog 1 uur mocht doen over die laatste 10 km.. Dat ik dus gewoon 6 min/km kon lopen! Prompt zakte mijn kilometer tijden nog verder in, maar ik ben blijven rennen met mijn kadaver! Als je dan een bordje met 40 kilometer ziet, fleur je acuut een klein beetje op en met elke 500 meter die daarbij komt werd mijn humeur beter! Finish in zicht, ik vorm een grimas in de vorm van een glimlach op mijn gezicht en weet die er nog een soort van half bakken sprint uit te trekken.. Met 3 uur en 54 min op mijn klokje, sta ik aan de andere kant van de streep en ben ik weer herenigd met mijn partner in crime, die dus inderdaad al 2 alcoholvrije Erdingers op heeft.. Maar BAM 12 jaar nadat ik werd platgereden en nog geen 5 min op mijn betonblokjes kon staan, had ik voor de tweede keer een marathon gelopen!
Sharapova in concert..
Dat gevoel erna..
Waar ik in Amsterdam vooral conditioneel even stuk zat en even op adem moest komen, was het nu in Münster vooral mijn benen die trilde alsof ik Parkinson had. Maar het Monster of varkentje van Münster had ik gewassen! Samen zijn we naar ons appartement gestrompeld, heb ik voor het eerst in mijn leven een big mac menu gegeten. De enorme opstap in en uit de douche overwonnen. Een Sharapova concert onder de douche gegeven waar je jaloers op zou kunnen zijn, vanwege schuurplekken waar je u tegen zegt, wat kan dat warme water dan een marteling zijn. Met de medaille en toch een soort overwinningsgevoel de rest van de avond de stad onveilig gemaakt!
Pure lust am laufen
Dat pure lust am laufen heb ik de dagen erna niet echt ervaren.. Oh my wat had ik een spierpijn! Nog iets wat echt helemaal nieuw was voor mij, mijn tweede marathon maar mijn eerste rare loopjes waren een feit, daar hoef je dus geen baby voor te zijn.. Ik vond Münster wel echt super om te lopen, super organisatie, goed publiek en mooi parcours! Wie weet kom ik hier nog een keer terug als ik echt in vorm ben!
En nu…
What’s next
Ik had wilde plannen voor dit jaar.. Daar komt helaas bitter weinig van terecht en stiekem baal ik daar wel heel erg van. Ik had heel graag nog wat mooie tijden neergezet, maar voorlopig gooit mijn rug zoveel roet in het eten dat elke hardloop stap enorm zeer doet.. Een Sportjaar dat zo mooi had moeten worden valt eigenlijk gruwelijk tegen. Maar ik laat mij niet kisten door dit kadaver en ik hoop dat er met een fikse trek en duw sessie mijn rug weer een beetje meewerkt zodat ik hopelijk mijn PR op de 5 en 10 nog kan verbeteren. Die marathon sneller dan 3 uur en 30 min ga ik volgend jaar mijn best voor doen! Voor nu dus hopen dat de fysio van wanten weet en tot die tijd vermaak ik mij met mijn nieuwe liefde !
Mooie marathon, mooie medaille, zeker de moeite waard! Bedankt voor de uitnodiging!
Ik heb deelgenomen aan de Münster marathon op uitnodiging van “Geheim over de grens”. Meningen en ervaringen blijven mijn eigen.
Het project ‘Geheim over de Grens’ wordt in het kader van het INTERREG V A programma Deutschland-Nederland medegefinancierd door het Europese Fonds voor Regionale Ontwikkeling (EFRO) en door het “Niedersächsisches Ministerium für Bundes- und Europaangelegenheiten und Regionale Entwicklung”, het “Ministerium für Wirtschaft, Energie, Industrie, Mittelstand und Handwerk des Landes Nordrhein-Westfalen en de provincies Overijssel en Gelderland. Het wordt begeleid door het programmamanagement bij de EUREGIO.
Geen reactie's